OO3 || Harry Styles

"Wat kunnen we doen?" Louis keek me met grote ogen aan. "Zou dit een grap zijn?"
Ik pakte de brief uit zijn handen en las hem nog een keer over. Er stond in dat we moesten stoppen met zingen of dat er anders iets ergs zou gebeuren. "Ik weet het niet, Lou. Maar we hebben Paul en de security."
"En wat als diegene de security nou weet te ontwijken?"
"Dat gebeurt niet."
"Maar.." De paniek en angst was duidelijk in zijn stem te horen. "Wat als-"
Ik onderbrak hem geïrriteerd. "Trek het je niet zo aan. Iedereen krijgt wel een keer dreigbrieven, maar er gebeurt bijna nooit wat." Ik vond het erg dat hij zo bang was, en probeerde hem gerust te stellen. Het leek enigszins te helpen.
Louis knikte moeilijk. "Dat is waar. En de andere jongens?"
"We houden het gewoon geheim? Zij hoeven zich ook niet onnodig zorgen te maken."
"Oke.." Hij leek er nog steeds niet honderd procent zeker van te zijn. Natuurlijk was ik ook bang, maar wat konden we er nou aan doen? Bovendien was dit vast niet serieus. "We moeten het Paul wel gaan vertellen, toch?"
Even aarzelde ik. Dat betekende dat hij zich nog meer met ons zou bemoeien, en dat we werkelijk áltijd bewaking om ons heen kregen. Dat ze strenger zouden zijn voor onze fans, en.. "Nee," zei ik toen. "Nog niet. Laten we nu even van onze 'vrijheid' genieten en hem pas inlichten als we meerdere van die brieven krijgen."
"Vrijheid, blijheid," mompelde Lou sarcastisch. Ik grinnikte zacht. "Wat? Het is toch zo? We krijgen al bijna geen vrijheid meer van Modest! en we kunnen niks zonder dat Paul er betrokken bij is." Zijn stem klonk nu meer geïrriteerd.
Ik zuchtte en ging weer op de bank zitten. "Soms zou ik willen dat we nooit mee hadden gedaan aan de X-factor, dan hadden we al dit gezeik niet."
"Niet zeggen, Harry. Ik ben nog elke dag blij dat we hebben meegedaan."
"Hoezo dat dan?" vroeg ik, nu nieuwsgierig geworden door de verontwaardiging in zijn stem.
Hij dacht niet na bij zijn antwoord. "Anders had ik jou, en de anderen natuurlijk niet ontmoet! En ik kan me geen leven meer voorstellen zonder jullie."
"Awhh.." Ik begon te glimlachen. Louis besefte niet hoeveel dit voor me betekende. Meer dan zou moeten. Veel meer.

Ik probeerde normaal te blijven doen toen Louis tegen me aan kwam liggen. Zijn lichaam was warm en ik had heel erg de neiging om mijn armen om hem heen te slaan. Maar ik wist dat dat niet kon, dus ik deed het niet. Toch kon ik het niet laten met mijn handen door zijn haar te gaan woelen waardoor hij genietend zijn ogen sloot. Ik liet glimlachend mijn ogen over zijn gezicht glijden, en bleef steken bij zijn lippen. Er zaten kleine barstjes in, maar toch leken ze heel zacht. Damn, wat wilde ik ze graag op die van mij voelen.. Plots vormden Louis' lippen zich tot een grijns. "Je staart."
Meteen keek ik weg en voelde hoe ik bloosde. "Nietes.."
Hij grinnikte. "Ik weet ook wel dat ik onweerstaanbaar ben, de oh-zo-geweldige Louis."
Ik gaf hem een zacht duwtje en lachte kort. "Yeah, you're irresistible."
"Of course I am."
"Jepp." Er viel een stilte, maar vreemd genoeg was het geen ongemakkelijke. Terwijl ik weer door Louis' haar begon te woelen sloot hij opnieuw zijn ogen, niet veel later begon hij zacht te snurken. Zonder hem wakker te maken kroop ik van de bank af en legde een deken over hem heen, daarna vertrok ik naar mijn eigen hotelkamer.

Ik had urenlang wakkergelegen, kon de brief maar niet uit mijn hoofd krijgen. Wat als het serieus was? Wat konden we doen? Misschien zou er wel echt iets ergs gebeuren.. Rond drie uur was ik eindelijk in slaap gevallen, en vier uur later stonden Louis en Zayn alweer aan mijn bed. Great, we moesten weer aan het werk voor ons nieuw album. Dat was nu wel het laatste waar ik zin in had, werk.