Chapter seven.

De dag is aangebroken en hij was voor de laatste keer onder de douche. Na vannacht had hij die douche wel nodig. Ik voel nog steeds spierpijn in mijn lichaam. Alles voelt gevoeliger aan en ik voelde brandende plekken van zijn sterke handen nog. Ik kon met hem de hele nacht doorgaan want bij elke aanraking leken de vlinders in mijn onderbuik opnieuw te ontwaken. Ze namen nooit rust, niet dat ik klaag. Colton zelf was ook verbaasd maar ik wilde dat het een nacht was dat nooit zou ophouden. Het moment dat ik uitgeput, zweterig en hijgend op zijn borstklas lag, was het moment dat ik me realiseerde dat hij echt voor zes volle maanden zou gaan. En die gekke vrouw van een maand geleden dwaalde nog in mijn gedachtes rond.
Ik zat beneden op de bank en ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was al best lang aan het twijfelen of ik hem niet moest tegenhouden. Een knagend geweten in mijn hoofd maakte dat getwijfel alleen maar erger.
Hij kwam de badkamer uitgelopen met een handdoek om zijn heupen geslagen. "Wat doe je me aan," mompelde ik terwijl ik ongestoord bleef staren. Hij glimlachte breed. "Hetzelfde als wat jij mij elke dag aandoet." Ik grijnsde. Mooi om te weten dat ik nog dat effect had op hem. Meestal hoor je dat je naarmate je verder kom in een relatie, de aantrekkingskracht verminderd. Zo erg dat je op een ochtend opstaat en zegt, ik voel niks meer als ik hem zie.
Dat is met Colton onmogelijk, als mijn hart niets voelt, dan voelt mijn brein het wel en anders heb ik altijd nog mijn eierstokken die voor een geweldig gevoel kunnen zorgen.
"Mijn moeder belt, moet even opnemen." Mompelde hij en greep naar zijn mobiel. "He, niet kijken." Lachte hij sarcastisch toen zijn handdoek bijna viel. "He mam."
Ik heb eigenlijk al heel lang niet meer met mijn ouders gepraat. Laat staan gezien. Het lijkt wel alsof ze eindelijk van de aardbodem zijn verdwenen. Begrijp me niet verkeerd, het blijven mijn ouders maar ik heb geen band met ze kunnen maken. Het enige waar ze goed in zijn is ruzie maken, schelden en elkander verwijten van dingen die eigenlijk geen oorzaak hebben. Het gebeurt gewoon. Het ligt heel ingewikkeld maar de druppel was toen ze Colton verboden om met mij om te gaan. Ik kon me mijn woede nog erg goed herinneren. Ze hadden zoveel van me afgenomen! Ik heb mijn hele jeugd overgeslagen lijkt het wel. Maar ik wilde liefde niet overslaan, ware liefde al zeker niet. Ik heb tot op de dag van vandaag geen spijt. En dat zal ik hopelijk ook nooit krijgen.