Ik ben de tel kwijt

Phoenix POV.

Ik ging in de problemen komen. Ik ging zó hard in de problemen komen. Ik wist het al sinds Snape's ogen me naar mijn plek stalkten toen ik de kerker binnenkwam. Wat had Pancy gezegd? Ze had iets gezegd. Natuurlijk had ze iets gezegd. Waarschijnlijk allemaal leugens. En watvoor straf hij ook voor me in petto had, ik kon eronderuit komen. Ik kon hem chanteren. Ik kon me al voorstellen hoe het zou worden. Ik zou simpelweg naar Dumbledore stappen. Of tenminste, hem vertellen dat ik naar Dumbledore zou stappen. Ik kon het niet écht doen. Natuurlijk niet, dan zou ik uit moeten leggen hoe ik wist dat Snape een Deatheater was.
Langzaam liet ik mijzelf zakken op de stoel in het midden van het lokaal, terwijl ik keek hoe de andere leerlingen ook langzaamaan binnenstroomden. Ze kwamen niet netjes één voor één binnen, het was een gedrang. Mensen duwden en beukten en volgens mij trapten sommige Slytherins zelfs. Het was grappig om te zien.
Een jongen schoof de stoel naast me op zij en ik had geen eens zin om me af te vragen wie het was. De jongen zat bijna.
En toen werd hij naar de andere kant van het lokaal getrokken. De donkere huidskleur van Blaise werd vervangen door het witte figuur van Draco. Een gezicht voor sympathie die hij voor mij voelde, werd vervangen door pure arrogantie. Draco was knapper dan ongeveer alle jongens op Hogwarts en hij was een goede, getalenteerde leerling, en dat wist hij. Iets té goed, als je het mij vroeg. Maar ja, wie was ik om daarover te klagen? Ik was zelf geen haar beter. Ik was zelf niet zo'n onzekere trut als de rest van Hogwarts. Ik zei niet dat ik lelijk was, wetende dat dat niet het geval was.
Draco's blik prikte in mijn gezicht. Waarom keek hij naar mij? Hij keek nooit naar iemand, behalve naar zichzelf. In de spiegel. Hij keek zelfs nooit naar Pancy als die weer eens doodirritant was. Nee, hij keek nooit naar iemand. Dit was raar.
Snape's stem klonk door de kerker en toonde aan dat de les begonnen was. Hij vertelde veel en de rest van de les bracht ik door met aantekeningen maken terwijl Draco de drank brouwde.
'Phoenix?' vroeg hij op een gegeven moment. Zijn stem klonk zacht en bijna onzeker. Apart. Zo kende ik hem niet.
'Dat ben ik.'
'Oh, echt? Ik dacht dat jij Granger was.'
'Dat is gemeen!'
Draco opende zijn mond om iets te zeggen, maar toen klonk Snape's stem, die zei dat we mochten gaan. Zo snel als hij kon liep Draco me voorbij.
'Jij.. Blijf jij maar even hier,' zei Snape op kwaadaardige toon.