Book 3 | 4

"Destí! Destí! Ben je wakker? Is alles goed met je?" hoor ik de stem ver weg zeggen. Ik open langzaam mijn ogen maar het is nog wazig. Ik draai mijn hoof en zie dat Ron en de professor Harry proberen wakker te maken. Als ik zie dat Harry recht gaat zitten ga ik zelf ook recht zitten. Zo te zien en te voelen reed de Zweinsteinexpres weer. Ik was misselijk en het zweet stond op mijn voorhoofd. "Gaat het weer een beetje met jullie?" vroeg Ron nerveus. "Ja." zei Harry. Ik knikte alleen. En keek naar de deur, het wezen was verdwenen. "Wat is er gebeurt? Waar is dat - dat ding? Wie hoorde ik zo gillen?" "Niemand gilde." zei Ron, nog zenuwachtiger. "Jawel" zei Harry. "Ik hoorde het ook." Ik liet mijn blik door de fel verlichte coupé gaan. Ginny en Marcel, die allebei doodsbleek zijn, staarde mij en Harry aan. We maakte een sprongetje van schrik toen een knakkend geluid klonk. Professor Lupos brak een enorme pak chocola in stukken. "Alsjeblieft." zei hij en gaf mij en Harry een extra groot stuk. "Eet op, dat helpt." Ik pakt het aan maar at hem niet op. "Wat was dat voor iets?" vroeg Harry aan Lupos. "Een Dementor." zei Lupos, terwijl hij aan iedereen chocola uitdeelde. "Een Dementor van Azkaban." We staarde hem aan. Lupos verfrommelde de wikkel van de chocola en stopte hem in zijn zak. "Eet op" herhaalde hij "Ik moed de machinist even spreken, neem me niet kwalijk-" Hij liep langs ons heen en ging de gang op. "Gaat het echt weer?" vroeg Hermelien bezorgt. "Ik snap het niet... wat is er gebeurt? zei Harry, die het zweet op zijn voorhoofd afveegt. "Nou - dat ding- die dementor- stond daar en keek om zich heen (dat denk ik tenminste, want ik kon z'n gezicht niet zien) - en jij- jij-" "Ik dacht dat je een soort toeval kreeg" zei Ron, nog steeds angstig. "Jullie werden helemaal stijf en jullie vielen op de grond en begonnen te stuiptrekken-" "En toen pakte professor Lupos over je heen en liep op die Dementor af en pakte z'n toverstok" zei Hermelien." Hij zei: 'Niemand van ons houdt Sirius Zwarts verborgen onder zijn mantel. Ga.' Maar die Dementor verroerde zich niet en toen mompelde Lupos iets en schoot er een zilverachtige ding uit zijn toverstok en de Dementor draaide zich om en gleed weg..." "Het was afschuwelijk" zei Marcel met een nog hogere stem dan normaal. "Voelden jullie ook hoe koud het werd toen hij binnen kwam?" "Ik voelde me heel vreemd." Zei Ron, die onbehaaglijk met zijn schouders trok."Alsof ik nooit meer blij zou zijn..." Ginny, die ineengedoken in een hoekje zat en er bijna net zo beroerd uitzag als ik me voelde, snikte zacht. Ik liep naar haar toe en sloeg een troostende arm om haar heen. Ik voelde me slap en bibberig, alsof ik een zware griep achter de rug had en ik voelde ook een soort schaamte omhoog kruipen. Professor Lupos kwam terug. Hij bleef even in de deuropening staan, keek om zich heen en zei met een flauwe glimlach: "Ik heb die chocola echt niet vergiftigd, hoor." Ik nam een hapje en merkte tot mijn stomme verbazing dat een een warme gloed zich plotseling door mijn lichaam verspreide, tot in de toppen van mijn vingers en tenen. "Over tien minuten zijn we bij Zweinstein." zei professor Lupos. "Gaat het weer een beetje, Harry, Destí?" ik vroeg niet hoe hij onze namen wist. "Ja, prima." mompelde ik en Harry. Tijdens het laatste stukje van de reis werd er niet veel gezegt.