{24} Training - Jordan Moonshine

Die avond ga ik terug naar het tributengebouw. ik neem even een douche, en daarna kom ik Haymitch tegen.
Soms is hij niet zat, zulke momenten zijn zeldzaam en die moet je gebruiken.
'Hallo lieverd, hoe gaat het bij de beroeps?' vraagt hij.
'Goed, ik heb al veel bijgeleerd.'
'Blij om te horen, maar laat je zeker niet doen door hen als er iets mis gaat.'
'Tuurlijk niet, tenslotte is elke tribuut mijn vijand.' antwoord ik.
''Je kan winnen met jouw karakter' zegt haymitch opeens bloedserieus.
Ik zie dit als hoop. pure hoop. 'Maar alleen als je zelf de aanvaller wordt, en niet verdediger blijft.' voegt hij er aan toe.
mijn glimlach verdwijnt langzaam. 'Dat zal wel lukken, ik mag jou graag, je hebt veel meer karakter dan onze jongenstribuut.'
Op dat moment zie ik dat Orlando even naar ons kijkt en dan weggaat. zou hij dit gehoord hebben?
Wat zal hij denken? Misschien voelt hij zich nu klein, of misschien wordt hij zo juist gevaarlijker.
Het is heel moeilijk om hier op te antwoorden, en een bedankje gaat er maar niet af.

Ik ga slapen met een onrustig gevoel, alsof zowel de beroeps als Orlando me in de val willen lokken voor het een of het ander.
Ik sta op, en ga op een pouf zitten in de zitkamer. dan bessef ik pas dat Orlando naast me zit.
'Je voelt je vast beledigd' zeg ik bezorgd, maar voorzichtig.
'Nee, ik trek het me niet zo veel aan hoor.' antwoord hij.
'Dan ben ik gerustgesteld' zeg ik liefjes.
'Knap gelopen bij de wedstrijd' er verschijnt een lach, of eerder een grijns op zijn knipogend gezicht.
'Bedankt, dat spurtje van jou was ook niet mis'
Dan komt hij dichter bij mij, en zoent hij mij.