Chapter 1

Ochtend, Damn wat heb ik een hekel aan de ochtend. Ik trek wat kleren uit de kast , het was nog best lekker weer dus een rokje en een hemdje kon prima. Voor de zekerheid propte ik een vestje in mijn schooltas. School, yeahj ik mocht weer naar satans hol. Zoals ik en mijn vrienden het we eens noemden. Nou ja met hun was het er super echt maar in mijn klas mocht echt van een hoge cliff worden geduwd. Ik loop de trap af naar beneden, ‘AMBER ben jij dat AMBER’ hoor ik iemand roepen uit de kamer. Ik schiet de gang in pak mijn sleutels, als ik ergens geen zin in heb is het om nu gezeik aan te horen. ‘nee ik ben er niet’ zeg ik en ik sluit de deur en spring op mijn fiets. Oortjes vergeten, Shoot. Nou ja Do heeft altijd een hele voorraad dus dan neem ik wel een paar van haar. Ik zit zo in gedachte dat ik niet doorheb dat ik bijna op de fietser voor me bots, een jongen met zwart geverfd haar. Ik schrik en klink als een klein meisje met een verschrikt gilletje. Dan zie ik wie het is. ‘ASHLEY BABYYYY YOU MAKE ME FEEL SOO ALIVEEEE’ schreeuw ik over de straten. Ashley kijkt me aan ‘Moet dit nou na een bijna dood ervaring’ zegt hij. ‘Je kent me toch, im the weird emo kid’ zeg ik met een schuine lach. ‘DE WANNABE EMO IS VERGETEN MAKEUP OP TE DOEN’ schreeuwt Ashley. ‘Verdomme echt?’ zeg ik, en ik kijk in de weerspiegeling van mijn telefoon. ‘Your damn right son of a bietch’ zeg ik met een raar accent. ‘Die gekke emo’s ook altijd, denken dat ze alles kunnen maken verdorie wat ben ik blij dat ik er niks meer te maken heb’ hoor ik een bekende stem achter me. ‘DOMINIQUE BABY YOU MAKE ME FEEEEEEEL SOOOOO ALIVEEEEE’ schreeuwt Ash. ‘ Nee Ash nee’ zegt Dominique, met het serieuste gezicht ever. Dominique is mijn beste vriendinnetje.