-004-

(zo'n twee weken later)

Ik stop nog wat kleren in mijn koffer en plant deze achterin de auto naast mijn schoolboeken. Als het goed is heb ik nu de meeste noodzakelijke dingen in de auto liggen. Omdat ik in de weekenden nog altijd naar huis ga, kon ik gelukkig de meeste spullen in Dedemsvaart laten liggen en zouden we in Brabant dan mijn nieuwe bed en kast kopen. 'Iris ben je bijna klaar we moeten zo gaan' roept me vader. Snel pak ik mijn schoudertas stop er mijn mobiel, oplader, oordopjes en snoepjes in en loop richting de voordeur waar papa al op me staat te wachten. Ik geef mama een kus en Claudia een knuffel en stap dan op de plek naast de bestuurdersplaats. Terwijl papa nog even met mama praat over welke route we het beste kunnen nemen denk ik terug aan de afgelopen tijd. De laatste 2 weken gingen heel snel, ik heb verschillende leuke dingen met mijn vrienden gedaan en heb gister voor hun een afscheidsfeestje gegeven. Het was kei gezellig alleen moest Melanie op het laatste huilen omdat ze me zo zou gaan missen en nu niemand meer had die haar aan Romano koppelde. Ook heb ik de afgelopen week geen enkele flauwe opmerking over Mainstreet van hun gehad. Meestal krijg ik nog wel eens zo'n opmerking als 'Engels en Nederlands door elkaar dat is dus echt niet mooi'. Maar deze week heb ik er geen een gehoord. Melanie heeft zelfs een tweet naar Rein gestuurd met daarin 'Mijn beste vriendin Iris gaat naar Brabant verhuizen overtuig haar even om te blijven'. Maar helaas voor haar kreeg ze terug 'Ahw das leuk ik woon daar ook, Welcome in Brabant Iris'. Ook heb ik de baas van mijn vader ontmoet waar we bij intrekken. Hij heet Louis en is echt super aardig, zijn vrouw is zo'n 3 jaar geleden overleden maar hij heeft wel 2 zoons. Olivier van 17 en Kyan van 9. Tussen mij en Olivier klikte het meteen en hij is nu al als een soort broer voor me. Op zich zie ik er best tegenop om naar een nieuwe school te gaan, op mijn vorige had ik het altijd erg naar mijn zin maar deze mensen zitten al zo'n 4 jaar bij elkaar in de klas en dan kom ik er ineens bij in. Maar goed we zien wel hoe het gaat. De portier naast me gaat open en mijn vader stapt in. Hij rijdt de auto de oprit af maar plots verschijnt mijn hele vriendenkring voor de auto 'je dacht toch niet dat je zomaar Dedemsvaart kon verlaten zonder een knuffel van mij' zegt Lotte lachend. Ik stap de auto uit en geef Lotte een knuffel. Alle mooie momenten die ik hier meegemaakt heb komen weer bij mij op. Alle momenten met mijn vrienden. De leuke momenten dat we met z'n allen gelachen hebben maar ook de minder leuke momenten wanneer we troost bij elkaar zochten. Het doet me pijn in mijn hart om deze vriendengroep te verlaten. We zeggen wel dat we contact gaan houden maar hun hebben hier hun leven en ik krijg daar mijn leven. Langzaam zou het contact minder worden totdat we elkaar helemaal niet meer spreken en alleen nog maar 'hoi' zeggen wanneer je elkaar toevallig passeert. Ik maak me los uit Lotte en geef nu Bo een knuffel waarna Jennifer, Kim, Anne, Lisa en Priscilla volgen. Ik loop als laatste naar Melanie en geef haar nu een knuffel. Langzaam verlaat een traan uit mijn ooghoek en glijdt over mijn wang . Deze mensen hebben mij gerespecteerd zoals ik ben, stonden altijd voor me klaar en hielpen mij wanneer ik het nodig had. Ik moet nog maar weer afwachten of ik in Brabant ook wel zulke vrienden krijg. Ik laat Melanie weer los waarna ze me verbaasd aankijkt 'Huil jij Iris? jij huilt echt nooit'? Ik knik voorzichtig en veeg de traan weg. 'Ik ga jullie gewoon erg missen' zeg ik. 'Wij jou ook hoor' zegt Priscilla. 'Vooral jouw leuke opmerkingen die we soms echt niet leuk vonden op bepaalde momenten zullen we nu juist heel erg waarderen' zegt Kim. Ik knik en werp een blik op de auto 'Ik denk dat ik moet gaan'. 'We gaan je echt niet vergeten hoor, we gaan je bij zoveel mogelijk betrekken en zullen alles wat er op school gebeurd direct door vertellen' zegt Melanie. Ik glimlach 'daar houd ik je aan'. Ik trek het portier weer open en ga in de auto zitten, snel rol ik nog even het raampje naar beneden zodat ik naar buiten kan zwaaien. Onder allerlei kreten van 'Doei Iris' en 'We gaan je missen' verlaat ik zwaaiend onze straat totdat ik ze niet meer zie. Ik ben echt blij dat mijn vrienden me zijn komen uitzwaaien, het betekend veel voor me maar mijn gevoel is er niet beter op geworden. Ik voel me nu alleen nog maar verdrietiger door het gevoel dat ik dit straks allemaal mis. Wanneer me vader de snelweg oprijdt verlaat een laatste traan mijn wang. Ik zet gauw wat Mainstreet muziek op en hoop dat ik me hier beter om ga voelen.