{23} Training - Orlando Lumberjack

Die avond ga ik zoals beloofd naar de klimmuur met Casim, de jongen uit district 11. als ik aan klimmen denk denk ik aan thuis.
Als ik aan thuis denk denk ik aan het bos. als ik aan het bos denk denk ik aan jagen en houthakken.
Dan denk ik, voor het eerst sinds de boete aan Alexis. haar zus die wel 68 keer in de boettebol zat. Dat is nog 30 keer meer dan mijn grote broer.
Plots denk ik weer aan Jordan. twee meisjes die meer dan een goede vriendin zijn. ik zet de gedachte uit mijn hoofd en begin te klimmen.
Al snel geraak ik hoog, en hang ik al een meter boven Casim. 'Lukt het?' vraag ik. 'Ja hoor' antwoord hij terwij hij een lazerstraaltje ontwijkt.
Ik glimlach even wanneer ik doorklim. 'Wat anders dan een loopwedstrijd winnen hé' roep ik naar hem. 'Zeker zeker' antwoord hij humoristisch wanneer het zweet van zijn gezicht druipt. Even verlies ik mijn concentratie en een Lazerstraal passeert mijn arm rakelinks. Ik verschiet en wijk een beetje af naar rechts.
'Kalm Kalm' hoor ik van ongeveer 3 meter onder mij. Ik kijk naar beneden en zie Casim met een hele brede grijns een rotsuitsteking pakken en zich optrekken.


Dit is een vriend. waarom is dit een vriend?
Deze vraag gaat de hele tijd door mijn hoofd. zelfs bij het diner met Haymitch en Jordan, en 's nachts.
Wanneer ik heel laat nog wakker lig, om 5 uur, of moet ik vroeg zeggen, weet ik eindelijk het antwoord.
Vanwege Lorenzo.