-003-

'Mel wat is er'? vraag ik . Melanie draait zich met een ruk om' niks helemaal niks snikt ze, alleen dat mijn beste vriendin gaat verhuizen naar de andere kant van Nederland en ze het zelf niet erg lijkt te vinden'. Boos staat Melanie op en loopt het lokaal uit. Ik wil er achter aan lopen maar Bo houdt me tegen 'laat haar maar even die draait zo wel weer bij'. Ik knik en bedenk me dat ik deze vrienden over zowiezo twee weken al niet meer elke dag kan zien. Ik krijg een twijffelend gevoel. Heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Kan ik niet beter alles laten zoals het was? Jennifer ziet dat er wat aan de hand is en komt naar me toe lopen. 'he wat is er'? vraagt ze. 'ik weet het niet meer' antwoord ik. 'wat niet'? 'Of ik wel mee moet gaan naar Brabant'. 'Tuurlijk wel, wij reageerden alleen zo omdat we je natuurlijk heel erg gaan missen maar we respecteren je keuze en komen je gewoon zo vaak mogelijk opzoeken'. 'Je dacht toch niet dat je zo van ons af was' grinnikt Priscilla. Ik glimlach 'en als het me daar niet bevalt kom ik gewoon terug' zeg ik al een stuk vrolijker. 'Zo kennen we je weer' zegt Lotte blij. Ik sta op 'ik ga even bij Melanie kijken hoor' zeg ik terwijl ik het lokaal uitloop.


Ik heb Melanie overal lopen zoeken maar nergens heb ik der kunnen vinden. Net op het punt dat ik het wil opgeven zie ik iets in de garderobe. Ik loop er zachtjes heen en zie Melanie op de grond zitten met haar hoofd op de schouder van een jongen. Ik loop nog iets dichterbij en zie dat het Romano uit onze klas is. Sinds kort heeft Mel een crush op hem en blijkbaar vind hij het ook niet erg om haar te troosten. Ik besluit maar weer terug te gaan zodat hun rustig hun gang kunnen gaan. Maar net op het punt dat ik me om draai en wegloop blijft mijn voet haken in zo'n sjaal van een eersteklasser. Binnen no time lig ik op de grond. Fuck niet weer denk ik terwijl ik terug denk aan die keer dat ik met corvee ook al op mijn snufferd viel. Ik hoor voetstappen op mij afkomen en probeer zo snel mogelijk op te staan. Zo nonchalant mogelijk leun ik tegen een aantal kluisjes aan. Niet veel later verschijnen Melanie en Romano voor me. 'Was jij dat net' vraagt Romano direct. 'Wat ik?, nee dat was ik niet' probeer ik zo overtuigend mogelijk te zeggen maar volgens mij wordt mijn hele hoofd rood. Romano trekt een wenkbrauw op maar vraagt niet verder. 'Wat kwam je hier eigenlijk doen'? vraagt Melanie nu. 'Ehm ik kwam jou zoeken alleen ik kon je niet vinden'. 'Nou gevonden dus' zegt Romano blij waarna hij weer richting het lokaal loopt. Melanie en ik lopen in een ongemakkelijke stilte achter hem aan. Wanneer we er bijna zijn zegt Melanie opeens 'Weetje Irisss, Ik ga je harstikke erg missen maar ik denk dat je toch maar heen moet gaan. Ze zeggen altijd dat je je hart moeten volgen en als jouw hart dit aangeeft is dit denk ik de beste optie'. Ik kijk Melanie aan en geef haar een knuffel. 'Ik ben blij dat je erachter staat zeg ik'. 'Alleen op 1 voorwaarde' zegt Melanie streng. 'En dat is'? 'Ik mag een keer bij je komen logeren' Ik grinnik, 'tuurlijk mag jij blijven logeren'. 'Trouwens jij had het net ook wel goed voor elkaar he, Je laten troosten door Romano'. Melanie loopt een beetje rood aan waarna ze zachtjes zegt 'het is niet wat het lijkt'. 'Jaja dat zeggen ze allemaal' grinnik ik