Fear OO5

Na een lange uitleg van mijn nieuwe mentor, gaat de deur opeens open en loopt er een meisje het lokaal binnen. Ze ziet eruit alsof ze een net de trein gemist heeft, want haar gezicht is helemaal rood aangelopen. Ik hoop maar dat ze bij ons in de klas komt.
"Ja, ik ben overgegaan van economie naar zorg en welzijn, en ik wilde vragen of hier nog plek is," vraagt ze. Haar gezichtsuitdrukking staat hoopvol, en dat kan ik me maar al te goed begrijpen. Nee, ik begrijp dat ze economie niks vindt. En dat ze nu, hier, bij zorg en welzijn haar lessen wilt volgen.
"Daarover wil ik toch nog even met de decaan praten. Maar ik denk wel dat het goed is." Een glimlachje ontstaat er op haar gezicht, en haar blik glijdt over de lege stoelen. Oh ja. Naast mij is de enige stoel die nog vrij is. Ik weet even niet waar ik zolang mijn ogen op moet laten vallen, dus ik laat mijn blik nu op mijn tafeltje hangen. Geconcentreerd luister ik verder naar de preek, wat het begin van het schooljaar inluidt. En zo ook een jaar van nieuwe angsten.

Ik verbaas me dan ook over de tijd dat we uiteindelijk weg mogen. Volgens mij heb ik hier nog niet eens twee uur gezeten. Gelukkig ook maar, want ik heb het geen seconde langer aan kunnen horen. Saai en slopend. Ik ben dan ook blij als ik langzaam het schoolgebouw verlaat, en ik weer opzoek kan naar mijn fiets, die ik ergens achterin in een fietsenrek heb neergezet. Een gaap kan ik net niet onderdrukken, en net op tijd sla ik een hand voor mijn mond. Tja, wat die preek toch allemaal niet met je kan doen. Normaal ben ik niet zo enthousiast om naar huis te gaan, maar op dit moment wil ik niets liever. Ik concentreer me weer op de weg die ik naar huis moet afleggen. Ik stapte op mijn fiets, en zo verlaat ik het schoolplein.
Onderweg heb ik mijn aandacht er goed bij. Ik scan elk plekje af waar ik terecht kom, om te kijken of ik geen klasgenoten of andere bekende tegenkom.
Het is stil op de weg. Er rijden bijna geen auto's, wat ik me ook wel kan voorstellen op dit tijdstip. Iedereen is natuurlijk nu gewoonlijk aan het werk. Een saaie maandag, dus. Zo omschrijf ik dagen zoals deze. En ik denk dat ik één van de weinige zal zijn die dit vindt. Opgelucht haal ik adem als ik zie dat ik bijna thuis ben. Vlug steek ik voor de laatste keer over, en dan is het nog maar een paar meter naar mijn huis. Ik wed dat mijn moeder nu van alles te weten wil komen. Maar dat ga ik niet allemaal aan haar lip hangen. Bijna altijd vertel ik maar de helft, de rest hoeft ze gewoonweg niet te weten. En dat is mijn mening.
En zo voel ik het ook gewoon op dit moment. Ik durf ook niet alles te vertellen. Bijvoorbeeld wat er in mijn hoofd omgaat, of bij wie ik in de klas zit. Dat soort dingen willen ouders altijd weten, maar daar heb ik nu geen behoefte aan. Ik kom aan bij het vierde huis in het rijtje, en daar stap ik ook af. Soms probeer ik ook mijn gedachten te negeren, maar mijn hoofd wint het van de rest van mijn lichaam. Mijn gedachten zijn blijkbaar belangrijker dan de rest.