Chapter 4 - Snow Abigail White

Even ga ik met mijn hand door mijn haar waarna ik opkijk in twee prachtige ogen. Zo helder, maar ook donker tegelijk.
"Aangenaam, ik ben Harry"
Een lage ruwe stem haalt me uit mijn gedachten. De stem hoort zo te zien bij de ogen van hier net. Nu pas zie ik de hele persoon voor mij staan. Donker licht krullend haar dat alle kanten op staat, een glimlach met daarachter een paar hagelwitte tanden.
"Snow?" Voor de tweede maal vandaag word ik uit mijn gedachten gesleurd.
"Ja?" Het is Niall die me vragend aankijkt.
"Ow, ik dacht dat je terug in slaap was gevallen" zegt hij lachend.
Harry gaat aan de kop van de tafel zitten en nu pas valt me op dat de stapel pannenkoeken op tafel staat.

"Pannenkoeken!" Uit het niets komt Louis plots de keuken binnenrennen, gevolgd door een nog half slapende jongeman. Hij heeft gitzwart dat nog wat in de war ligt van het slapen. Een klein stoppelbaardje siert zijn kaak en een paar kastanjebruine ogen kijken me vragend aan.
"Zaynie, dit is het meisje waar ik je over vertelde, Snow" stelt Louis me voor.
"Ohw.." Zegt hij enkel waarna hij rechtover Harry aan de andere kant gaat zitten.
"Let niet op Zayn 's morgens heeft hij meestal een rothumeur!"
Fluistert Liam in mijn oor. Louis ploft neer op de stoel naast Harry en samen met Niall valt hij onmiddellijk de stapel pannenkoeken aan. Als ik ze zie eten krijg ik als maar meer honger.
"Hebben?" Vraagt Liam me, met een pannenkoek op zijn vork.
"Graag"

Als al de pannenkoeken op zijn heb ik het gevoel dat iedereen me aankijkt.
"Snow?"
"Ja?"
"Vertel eens wat over je zelf" zegt Harry plots.
"Hoe kom je hier eigenlijk in het bos terecht?" Vraagt Niall.
Ik zucht eventjes, maar begin dan toch mijn verhaal.
"Toen ik zes jaar was stierf mijn moeder, mijn vader hertrouwde met een echte heks. Ze is echt verschrikkelijk. Mijn vader is nooit thuis, hij moet altijd gaan werken, dus ik zat opgescheept met zijn vrouw. Ik moest haar 'moeder' noemen, maar geen haar op mijn hoofd dat daaraan dacht.
Heel de wereld draaide om haar, zij was belangrijk en alleen zij mocht mooi zijn. Ik mocht geen spiegels in mijn kamer, anders was ze bang dat ik mooier zou worden dan zij. Make-up mocht ik ook niet, net zoals een stijltang, krultang of andere schoonheidsproducten. Ik moest lelijk blijven."
"Lelijk? Je bent toch helemaal niet lelijk?" Zegt Niall waardoor ik zachtjes grinnik en even bloos.
"Dank je" fluister ik. Nog nooit had iemand dat tegen me gezegd.
"En hoe ben je dan hier terecht gekomen?" Vraagt Liam nieuwsgierig. Allemaal kijken ze me vragend aan.
"Ik.. Ik weet het niet. Ik moest naar de winkel gaan en het laatste dat ik me herinner is dat een man me in zijn auto duwde daarna werd ik wakker in het bos."
"Je mag van geluk spreken dat we je gevonden hebben." Zegt Harry plots waardoor iedereen hem verwonderd aankijkt.
Hij staat op en loopt naar de woonkamer. Daar rommelt hij wat en dan houdt hij plots mijn tasje omhoog.
"Mijn tasje!" Ik spring op en ga naar hem toe.
"Van waar heb je die?"
"Hij lag een paar meter verderop in het bos. Ik vond hem daar. Hier, je moet misschien eens kijken naar wat erin zit."
Ondertussen staan de andere vier al rond ons en ik open mijn tasje en zie dat alles er nog in zit. Nou ja, mijn portemonnee zit er nog in, maar mijn geld is wel weg. Mijn mobiel zit er wel nog in en ook nog een onbekend briefje. Ik haal het eruit en leg mijn tasje even op de grond. Ik open het briefje;

Heey lieve Snow
Waarschijnlijk vraag je je nu af va wie dit briefje is, als je het ooit al leest. Ik hoop dat iemand je heeft gevonden en voor jou kan zorgen, want voor je familie ben je opgepeuzeld door de wolven. Voor je familie leef je niet meer. De opdracht, die ik kreeg van je moeder was jou vermoorden, maar ik kreeg het niet over mijn hart om een mooi meisje als jij te doden. Ik heb je laten leven, hopelijk gaat het nu goed met je. Het spijt me verschrikkelijk, maar ik zeg je één ding. Kom niet terug, anders zijn we er allebei aan.

Sterkte lieve meid !

Mijn blik glijdt een paar keer over de letters en langzaam dringt het tot me door. Mijn 'moeder' wilde me dood. Die heks wou me vermoorden. Mijn knieën beginnen te knikken en ik zak neer in de zetel. Ik sluit even mijn ogen, proberend mijn tranen tegen te houden, maar meteen schieten mijn ogen terug open als het gehuil van een baby mijn gehoorgang binnendringt.