3.3 just let me be

Ik werd om 4 uur ’s nachts wakker met een maag die pijn deed van de honger. Ik woog de voordelen af tegen de nadelen: als ik betrapt werd terwijl ik ’s nachts de koelkast plunderde was ik zo dood. Maar het vooruitzicht om nog één minuut langer met die knagende maag te zitten was toch nog ietsje erger. Ik sloop op mijn sokken naar beneden. Ik ging op mijn tippen staan en zocht in het hoogste kastje naar een pak koeken. Nu maar hopen dat Kevin niet gemerkt had dat er gisteravond nog twee pakken waren, en morgenvroeg maar een meer. Ik wist dat ik dan sowieso de schuld zou krijgen. Ik trippelde de trap terug op en ik had de deur van mijn kamer nog maar net dicht gedaan of ik scheurde het pak open. Ik propte koekje na koekje naar binnen en was heel blij dat niemand me kon zien.
‘Opstaan, luie doos’, riep mijn tante aan mijn deur. Ik opende versuft mijn ogen. Ik lag in een rare houding, met een lege doos American Cookies naast me. Ik schopte de doos snel onder mijn bed en schoot de badkamer in, Kevin negerend. Ik keek in de gigantische spiegel en zuchtte. De plekken op mijn rug werden wat geel, en ik had een klein blauw plekje op mijn wang, niets al te erg dus. Opeens bonkte Kevin op de badkamerdeur. ‘Audrey, verdomme, heb jij mijn koekjes opgegeten?’ Voor ik kon antwoorden riep mijn tante: ‘Kevin, maak niet zo’n herrie, ik vertrek nu dus als je mee wilt rijden zou ik maar zorgen dat je snel hier bent.’ Ik hoorde Kevin zuchten en de trap aflopen. Ik haalde opgelucht adem.
Ik stond een beetje te twijfelen bij mijn fiets. Het was prachtig weer, maar daar stond tegenover dat ik wist dat ik uitgeput zou zijn als ik aankwam op school. Uiteindelijk sprong ik toch maar op de fiets – er viel een hoop roest af, ik fietste echt zo goed als nooit – en begon aan de rit van een kwartiertje. Alleen deed ik er langer over dan verwacht. De bel ging toen ik net de schoolpoort doorliep. Ik holde naar de fietsenrekken, maar iedereen zat al toen ik hijgend aan het lokaal aankwam. Snel haalde ik een hand door mijn haar zodat het niet té erg stak en ging naar binnen. Justin keek opgelucht toen hij me zag, de leerkracht geïrriteerd en Eline zag eruit alsof ze het liefste mijn nek wou omwringen. ‘Sorry’, fluisterde ik, nog altijd buiten adem, en ging snel naast Justin zitten. ‘Wat heb jij uitgestoken?’ grinnikte hij zachtjes toen hij zag dat ik doodop was. ‘Helemaal naar hier gefietst’, mompelde ik. Waarom had ik ook weer de bus niet genomen? Hij schoot in de lach en deed met veel moeite alsof hij moest hoesten. De leerkracht keek ons alle twee heel streng aan. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Justin, en hij naar mij, zodat we een tweede lachbui moesten inhouden. De tijd tikte heel traag voorbij. De leerkracht gaf een verwarrende uitleg over continentale dinges en zenitale zondingen. Ik merkte dat ik om vier uur een uitstapje had gemaakt, mijn ogen vielen voortdurend bijna toe. Om de vijf minuten moest ik op Justins blad kijken om te weten wat ik op moest schrijven. Opeens porde hij met zijn balpen in mijn zij. Toen ik bijna een gil van het schrikken gaf kreeg ik door dat de leerkracht iets aan mij gevraagd had. ‘Zenitale regens’, mompelde Justin van achter zijn hand. ‘Zenitale regens, mevrouw’, zei ik snel. Ze keek me even met toegeknepen ogen aan maar ging dan verder met de les. Ik zuchtte opgelucht. ‘Dankje’, schreef ik op een hoek van mijn blad. Ik merkte dat de leerkracht me in het oog hield, ik wou haar geen gelegenheid geven om me eruit te sturen. ‘Nu staan we quitte’, schreef hij eronder, en hij knipoogde. Ik schudde mijn hoofd met een glimlach. Het tweede uur hadden we godsdienst. De leerkracht was uit en zag er nogal klassiek uit. ‘Om het jaar gezellig te beginnen mogen jullie per twee een groepswerk maken over een onderwerp. Ik heb hier allemaal kaartjes, jullie mogen er een trekken en dat is dan het onderwerp. Jullie krijgen vijf minuten om de groepjes te verdelen’, zei de man alsof hij ons net een gigantisch cadeau had gegeven. Ik zuchtte en zakte wat onderuit. Ik bleef altijd laatst over bij groepswerken. ‘Justin, ik ga met jou’, gilde Eline al van de andere kant van de klas. ‘Ik ben al met Audrey’, antwoordde Justin rustig. Ik keek hem stomverbaasd aan. Hij knipoogde. Hij had nog nooit gemerkt dat zijn ogen zó bruin waren. ‘Dat meen je niet?’ stotterde Eline. ‘Toch wel’, antwoordde ik, en Justin schoot in de lach. De leerkracht kwam langs met een hoed waar de papiertjes inlagen. Justin haalde er een uit en begon te lachen. Ik keek hem vragend aan en hij gaf me het papiertje. Zijn populaire mensen per sé de leukste, mooiste en slimste? Vergelijk hoe populariteit zich verhoudt in verschillende godsdiensten. Ik begon ook te lachen. Eline leuk? Nee. Mooi? Nee. Slim? In nog geen honderd jaar.