Let the walls break down (atl) 48

Jack, Ivy en ik liggen samen op ons bed. "Papa, heb je mama je verrassing al gegeven?" vraagt Ivy uit het niets. "Nee, ik wou het en beetje speciaal maken. Ga je me helpen?" antwoordt hij. Meteen springt ze recht. "Ja! Ik wil helpen. Wat moet ik doen? Wat moet ik doen?" zegt ze enthousiast en klapt in haar handjes. Hij fluistert wat in haar oor waarna ze naar beneden loopt. "Over welke verrassing heeft ze het?" vraag ik achterdochtig. "Als ik het je vertel is het geen verrassing niet meer." lacht hij. "Trouwens, Ivy is zo mooi opgemaakt. Heb jij daar iets mee te zien?" Ik rol met mijn ogen, zeer typisch om van onderwerp te veranderen. "Ja, als haar papa thuis komt van een tour moet ze er toch mooi uitzien." Hij knikt en legt zijn hoofd op mijn buik. "Volgende tour moet je echt wel mee hoor. Twee maanden zonder jou en Ivy is veel te lang." verbreekt hij de stilte. "En toen bestond er iets als werk en school?" antwoord ik er meer vragend op. "Heb je werk gezocht?" vraagt hij verbaasd. "Wow, jij hebt blijkbaar veel vertrouwen in mij" reageer ik sarcastisch. "Hé, ik heb heel veel vertrouwen in jou. Ik dacht alleen dat het niet echt nodig is dat je zou gaan werken. Ik bedoel maar, ik verdien wel wat geld nu we beroemd worden." antwoordt hij. "Wil je dat ik een hele dag thuiszit? Eerlijk gezegd zie ik dat niet zitten, wat moet ik een hele dag doen? Ik kan toch moeilijk hele dagen kuisen?" Hij knikt begrijpend. "Zo had ik het nog niet bekeken. Sorry." Ik neem een plukje haar van hem tussen mijn vingers en speel er wat mee. "Je hoeft je toch niet te verontschuldigen daarvoor." Hij haalt zijn schouders op en blijft verder rustig op mijn buik liggen. "Je buik ligt beter dan een kussen" lacht hij. "En jij bent gek maar lief." lach ik. "Hehe, ondertussen krijg ik nog een hoofdmassage. Blijf lachen dat doet goed." Die jongen blijft me verbazen.

"Papa, heb je geen zin om eens met mama te gaan wandelen?" Ivy komt de kamer. "Nee, niet echt. Waarom?" Hij draait zich om en kijkt haar dom aan. Ze geeft een (on)opvallende knipoog en dat maakt dat Jack zich bedenkt. "Kom Ash, we gaan wandelen." Hij pakt mijn handen en trekt me recht van het bed.

Voor ik het goed en wel besef zijn we dus aan het rondwandelen. "Kan je niet een kleine tip geven over je verrassing?" vraag ik na een lange stilte. Niet dat het zo'n onaangename stilte was maar ik praat graag met Jack en ik wil zo graag weten wat die verrassing is. "Nee, ik zwijg" grijnst hij. "Pff, niet eerlijk" Jack lacht en legt een arm rond mijn schouders. "Je zal het straks wel zien." glimlacht hij. "Ik hoef je verrassing al niet meer" zeg ik nep-boos. "Dan niet, spijtig voor jou want ik ben zeker dat het je mooi staat en ik denk dat je in de wolken zal zijn als ik je zeg waar het voor dient." Hij haalt zijn arm van rond mijn schouders en loopt even goed door. Ik besluit me er maar bij neer te leggen en loop snel tot bij hem. "Op jou boos blijven hou ik niet lang vol. Ik hou van je, Jack, voor eeuwig en altijd." Ik sla mijn arm rond zijn middel en druk me stevig tegen zijn zij.

"Je hebt lang genoeg gewacht. Laat ons naar huis gaan." Blij stap ik meteen snel verder en trek Jack mee. Wanneer we eindelijk thuis zijn komt Ivy ons meteen tegemoet. "Alles is klaar." Jack knuffelt haar en trekt mij mee naar boven.

We komen op onze kamer waar er allemaal rozenblaadjes op het bed en de vloer liggen. Hier en daar staat een theelichtje te branden om de kamer een beetje te laten oplichten. "Wat ben jij van plan?" Hij kijkt me mysterieus aan en dan valt mijn oog op een klein doosje dat op het nachtkastje staat. Tot zover ik er van op de hoogte ben stond dat er deze morgen nog niet.