Let the walls break down (atl) 47

"Wat weet je over mijn echte ouders?" Toch wel geschokt vertel ik haar wat op het briefje stond toen ik haar vond. "Zou je liever naar hen gaan?" vraag ik afwachtend. "Nee hoor, ik vroeg me af wie ze waren en waarom ze me naar het weeshuis brachten." Het blijft even stil. "Mama, ben je nu verdrietig omdat ik dat vraagde?" verbreekt ze de stilte. "Het is vroeg, niet vraagde. En ja, ik ben droevig omdat ik je niet verder kan helpen. Je hebt het recht te weten wie ze zijn en waarom ze je achter lieten" antwoord ik eerlijk. "Niet droevig zijn mama. Papa komt straks naar huis en ik ben gelukkig met jullie. Dat is het belangrijkste. Oh, en papa heeft een verrassing voor je maar shht, niet zeggen" zegt ze vrolijk.

"Ze zijn daar, ze zijn daar! Mama, oma, opa! Ze zijn er! Kom vlug!" Ivy loopt meteen naar de voordeur en naar buiten. Jack die net van de bus stapt vangt haar in zijn armen en knuffelt haar te pletter. "In plaats van hier te staan kijken met een glimlach tot over je oren zou je beter zoals Ivy doen" lachend kijk ik mijn moeder aan en hink naar buiten. Jack ziet me komen en loopt naar me toe. Hij neemt me in zijn armen en knuffelt me plat. "Geen...lucht" lach ik. "Jij mag je gelukkig prijzen dat je voet in het gips ligt want ik zou je in mijn armen nemen en wel 100 keer ronddraaien. IK he je nog veel meer gemist sinds je voet gebroken was." zegt hij terwijl hij me opnieuw knuffelt. "Morgen mag hij er eindelijk af" antwoordt ik hem. "Dat is maar goed ook. Zwijg nu maar, kus me en vertel me straks wat er in je bovenkamer omgaat." Ik doe wat me gevraagd wordt en enkele seconden later horen we "Auhh" en gefluit.

"Oké, oké, genoeg gekust en geknuffeld. Nu is ze voor ons" Alex duwt Jack van me weg en knuffelt me. Al gauw wordt ook hij weg geduwd en maakt hij plaats voor Rian. Hij, op zijn beurt, maakt dan weer plaats voor Zack. "We moesten je de groetjes doen van de crew en je veel succes wensen met Jack" Ik wring me even los uit zijn knuffel en kijk hem niet begrijpend aan. "Die jongen was de laatste week nog actiever dan anders" legt hij uit. "Verwonderd me niets. Kijk hem daar nu staan" lach ik. Jack staat erbij alsof hij zijn weg kwijt is. Goofy in zijn linker hand en Ivy op zijn rechter arm. "Hink maar naar hem. Hij heeft je nodig en als ik me niet vergis moet hij je nog iets geven." lacht Zack. "Oh, en bedankt voor onze Looney Tunes. We hadden ze allemaal mee op tour." Ik krijg nog maar eens van Rian, Zack en Alex een knuffel en dan stappen ze de bus weer op om naar huis te gaan.

"Vertel me nu maar wat er in die bovenkamer van jou omgaat. Je bent ergens mee bezig dat je zorgen baart." zegt Jack meteen wanneer mijn ouders met Ivy naar de speeltuin vertrokken zijn. "Ivy vroeg me deze ochtend over haar echte ouders. Ze wou weten wie ze zijn en waarom ze haar achter lieten. Ik heb haar geantwoord wat er op het briefje stond. Ze zei dat ze gelukkig is met ons maar wat als ze nou terug wil naar hen ook al zegt ze van niet?" Bang kijk ik Jack aan. "Ik denk niet dat ze naar hen wil. Ze zal ooit wel willen uitzoeken wie haar ouders zijn maar dat wil niet zeggen dat ze ons zomaar zal achterlaten. We hebben voor haar zo lang gezorgd, en dan vooral jij. Ze zal niet zo vlug weg zijn als jij bang voor bent hoor." Hij knuffelt me en wrijft eens over mijn rug. "Ze zal nooit uit haarzelf weggaan, dat weet ik gewoon." Ik laat mijn hoofd rusten op Jack zijn schouder en leg mijn armen rond zijn middel. "Wat ben ik blij dat je terug bent." zucht ik. "Dat genoegen is wederzijds"