Let the walls break down (atl) 46

"Sorry" fluister ik na 10 minuten stilte. Jack zit op het einde van mijn bed met zijn handen in zijn haar. Het lijkt alsof hij op het punt staat te huilen maar de tranen net nog kan bedwingen. "Ik was bang, ik freakte helemaal. Zack en Rian hebben me weggesleept van bij het meisje achter de balie in het vliegveld. Ik moest en zou een ticket hebben om naar hier te komen maar door het slechte weer stegen er geen vliegtuigen op. Alex heeft zich wel duizend keer geëxcuseerd bij het meisje in mijn plaats. Daarna heb ik nog een donderpreek gekregen van Matt dat ik me moet gedragen. Ik heb elke dag aan die balie gesmeekt voor een ticket naar hier. Ik dacht er gewoon niet aan te bellen, het enige wat in mijn hoofd omging was een ticket vast te krijgen. Dan kom ik hier en ben ik dolblij je te zien en dan ben jij boos." ratelt Jack.

"Sorry" herhaal ik. "Sorry waarom?" vraagt hij verward. "Sorry omdat je het gaat uitmaken? Alsjeblieft, doe dat niet. Het was allemaal een misverstand. Ik kan veranderen, ik wil je niet kwijt. Geef me een tweede kans, alsjeblieft? Ik heb een tweede kans nodig zodat ik je kan bewijzen hoeveel ik van je hou. Ik wil je niet kwijt, ik wil met jou oud worden. Met jou en met jou alleen. Niet met iemand anders, alleen met jou. Heel mijn wereld draait rond jou. Ik hou van je Ashley" vervolgt hij nog voor ik iets kan zeggen. Ik ben er sprakeloos v an geworden. Nog nooit heeft iemand zoiets lief tegen me gezegd en dat maakt me dan weer ontroerd. "Daarvoor hoef je niet te vrezen, Jack. Je bent en blijft van mij. Ik wou me verontschuldigen voor mijn overreactie. Ik hou heel veel van je en ik wil g een ruzies meer. Natuurlijk is het normaal dat we wel eens een meningsverschil hebben maar ik wil geen ruzies meer." zeg ik door mijn tranen door en kruip naar het einde van mijn bed, bij Jack. "Je hoeft niet te huilen. Wat scheelt er?" vraagt hij terwjil hij me op zijn schoot trekt en zijn armen om me heen slat. "Ik ben gewoon weer mijn overgevoelige zelf. Ik vond het zo lief wat je net allemaal zei en toen begon ik aan die ruzie te denken en aan jou verliezen en dan kwamen de tranen vanzelf." snik ik. "Zal ik je een geheim vertellen?" vraagt hij terwijl hij me heen en weer wiegt. "Je zal me niet verliezen want niets of niemand krijgt me ooit van jou weg." Ik sla mijn armen rond zijn nek en knuffel hem terwijl de tranen rijkelijk vloeien. Waar heb ik zo'n lieve vriend aan verdiend?

"Ik ga je missen." fluistert hij in mijn oor wanneer we enkele uren later in de luchthaven staan. "Ik jou ook. Wat er ook gebeurd, je blijft op tour en belt af en toe eens. Wanneer je op tour bent hebben je fans voorrang op ons." Hij knikt terwijl we knuffelen. "Goed voor mama, opa, oma en Chester zorgen hè" draagt hij Ivy op. "Alleen als jij goed voor mijn jongens zorgt." antwoordt ze hem. "Doe ik" lacht hij. Ze knuffelt hem en dan wordt zijn vlucht omgeroepen. "Tot gauw" We krijgen elk nog een kus en dan vertrekt hij terug naar Europa voor de rest van de tour.

"Mama, mama, mama, wakker worden! Vandaag komt papa naar huis" Ivy springt de hele tijd op het bed. "Leg je nog even bij mama, dan gaan we naar beneden en maak ik je mooi op voor papa" Meteen stopt ze met springen en legt zich tegen me neer. "Mama? Mag ik je een vraagje stellen?" Ik knik. "Ga je boos zijn?" vraagt ze een beetje bang. Ik schud mijn hoofd. "Beloof je het?" vraagt ze op haar hoede. "Erewoord" beloof ik.