Let the walls break down (atl) 44

"Jack, kom jongen, we moeten vertrekken." roept Matt. Hij trekt een pruillip en zet met veel tegenzin Ivy op de grond. "Ik bel je wanneer we aankomen en dan bel ik om de 2 dagen. Dan hebben we heel veel te vertellen en dan kunnen we heel veel en heel lang praten." zegt hij wanneer hij gehurkt voor Ivy zit. Ze knikt met traantjes in haar ogen. "Ik ga je missen papa." Ze knuffelt hem nog eens en zet dan een stap naar achter. "Ooit kom je mee op tour, dat beloof ik je." Ze knikt, zet terug een stap naar voren, geeft hem nog een kusje en stapt weer naar achter. Jack zet zich zuchtend recht en knuffelt me. "Ik ga jullie zo hard missen." mompelt hij in mijn haar. "Wij gaan je ook missen. Laat die fans maar zien hoe je kan rocken op een podium. Niemand kan rocken zoals jij dat kan. Nu moet je echt gaan of ik ga huilen." Hij laat me langzaam los en kijkt in mijn ogen. "Je had beloofd niet te huilen maar misschien moet je dat toch maar doen, dan voel ik me toch een beetje belangrijk voor iemand, Ivy niet meegerekend want zij huilt al." antwoordt hij met een klein lachje. "Je weet dat je heel belangrijk voor me bent. Ik hou van je, Jack, vergeet dat niet." Hij kust me nog eens, geeft me nog een korte knuffel en stapt langzaam naar de bus. "Jack!?" Meteen kijkt hij om, ik haal een ketting van rond mijn nek en stap naar hem. "Hier, die is voor jou. Ik kreeg hem van mijn grootmoeder, ze zei dat ik het moest houden tot op het moment dat ik zeker wist dat ik met iemand de rest van mijn leven wou samenblijven. Als ik dat zeker wist, moest ik de ketting aan die persoon geven." Hij kijkt me ongelovig aan. "Kan je wat door je knieën gaan, je bent te groot." zeg ik half lachend. Hij buigt wat door zijn knieën en ik doe hem de ketting aan. "Pruts dat bandje en dat bandje los, jij hebt langere nagels dan ik. Je geeft dat aan Ivy en je doet dat zelf om. Het heeft dan wel geen betekenis zoals die ketting maar op die manier ben ik toch steeds bij jullie als ik op tour ben." Zonder iets te zeggen pruts ik de bandjes los. "Ik hou van je, Ash, niet vergeten." Hij geeft me nog een laatste kus op mijn voorhoofd, dat is het moment waarop een traan over mijn wang loopt. "Je huilt, ik ben belangrijk voor je." Met glazen ogen kijkt hij me aan. "Jij gaat ook zo huilen" lach ik. "Dat is de wind." Sarcastisch kijk ik hem aan. "Doe nou niet alsof je niet emotioneel bent, je gaat ons missen en je gaat huilen." lach ik door mijn tranen door. "Ga nou maar op de bus, Matt kijkt geïrriteerd naar hier." Ik kus hem nog eens op zijn mond en laat hem dan gaan.

We zijn een week verder, Jack belde 's avonds al dat hij goed was aangekomen en sindsdien belt hij elke dag. Hij had gezegd dat hij om de 2 dagen zou bellen maar hij kan het niet laten elke dag even te bellen. Ivy is in de wolken, ze vindt het leuker haar vader elke dag te horen dan 1 keer om de 2 dagen. "Ashley, kom je naar beneden! Het eten is klaar!" roept mijn moeder van beneden. Ik loop snel de trap af maar nog voor ik beneden ben mistrap ik me en val de rest van de trappen naar beneden.

"Ashley! Gaat het?" Mijn moeder is in alle staten. "Ik bel meteen de dokter." Vlug loopt ze naar de telefoon. Ivy en mijn vader komen bij mij. "Gaat het? Kan je staan? Heb je rugpijn? Heb je ergens anders pijn?" Meteen vuurt hij een heleboel vragen op me af. "Mijn voet doet pijn, heel veel pijn." jammer ik met tranen in mijn ogen. "Mama, je gaat toch niet dood hè?" vraagt Ivy ongerust. "Nee, meisje, zo erg zal het wel niet zijn. Mijn voet doet heel erg veel pijn." probeer ik door de pijnscheuten door te zeggen. Ik probeer op te staan wat vrij goed lukt maar wanneer ik op mijn voet probeer te staan zak ik bijna in. Mijn vader weet me nog net op tijd op te vangen. Hij brengt me naar de zetel en haalt ijs uit de vriezer.