¤ OO9. Flashback

Dagelijks, al vanaf groep 1 werd Charleen Ricardson gepest. Ze speelde altijd in haar eentje, ze mocht van andere kinderen niet meespelen. Haar fantasie was gigantisch groot! Ze geloofde in het onmogelijke. Ook daarom wilde niemand met haar spelen. Ook was ze mager, een lichaampje waar ze niets aan kon doen, ze at zo veel ze maar kon, maar kwam geen kilo aan. Ook had ze langer haar dan ieder ander meisje en zeer heldere limoen groene ogen.
Nadat Charleen over zou gaan naar groep 3 besloten haar ouders te verhuizen, na aanleiding van de vele pesterijen. In die zomer vertrokken ze van Norwich naar Birmingham waar ze naar een nieuwe school zou gaan. Maar er veranderde niet veel. Ze leerde wel een meisje kennen dat ook gepest werd, Danique Lisbeth Roads was haar naam. Met enkel een jaar verschil in leeftijd konden de meisjes het apart goed vinden. Samen konden ze met hun fantasie en hun geloof in het onmogelijke de hele wereld aan!
Maar het ging verkeerd toen ze voor Charleen opkwam. In groep 5 sloeg Danique een meisje uit groep 7 helemaal overhoop toen ze Charleen voor het meest verschikkelijke uitschold. Charleen haar ouders waren alleen maar trots op Danique terwijl Danique haar ouders woest waren. Ze vonden dat Charleen een slechte invloed op haar had en ze werd verboden om nog contact te hebben met Charleen. Stiekem bleven de meisjes afspreken en hielpen ze elkaar door dik en dun. Danique kwam redelijk vaak op bezoek om met Charleen te oefenen. Aangezien Danique stinkend rijk was mocht ze alles doen wat haar hartje begeerde. Nou ja, bijna alles.
Danique speelde piano en gitaar, net als Charleen, viool en klarinet. Samen speelde de meisjes op de piano, samen speelde de meisjes gitaar en Charleen zong altijd mee, met heel haar hart. Beide meisjes waren ondertussen 11/12 jaar oud en na een bezoekje aan de muziekwinkel vonden ze Snow Patrol's Chasing Cars. Een liedje dat de meisjes tot in de laatste details leerde, zelf speelden en lieten zien aan de buiten wereld. Dit was hun levens lied.

Na de basisschool werden de meisjes gescheiden, Charleen op de ene school en Danique op de ander. Het deed pijn want nu konden de meisjes moeilijker klaar staan in tijden van nood. Charleen ging snel weer achteruit en de pesterijen namen toe. Op sociaal gebied is ze nooit goed ontwikkeld en kon er dus moeilijk over praten. Op school vonden ze haar te afwezig gedragen, ze haalde hoge cijfers maar communiceerde zelden, keek je niet aan. Bij partnerschap was ze alleen, bij gym lessen werd ze als laatste gekozen, na schooltijd werd ze opgewacht en op de gangen werd ze de grond in gescholden. De twaalfjarige Charleen bracht haar tijd in de pauzes door op het meisjes toilet, waar ze alleen was en vaak in stilte uithuilde. Thuis kreeg ze veel op d'r kop, ze kreeg amper complimenten en het enige wat de stekende pijnen van haat en nijd kon afnemen, was zelfverwonding. De zovelen keren, verspreid over 4 jaar, was het onopmerkelijk.
Charleen slaagde en ging door naar de hogere school. Het was bijna kerstvakantie en Charleen hoopte op een rustige winter.
Het zou niet lang duren of de bel ging en ze zou eindelijk weer een vriendin hebben, een meisje van een klas hoger nodigde haar uit na school achter de oude gymzaal. Maar het was te mooi om waar te zijn. Charleen werd geslagen, gestoken, geschopt en verloren achter gelaten. Het enige dat ze zich kon herinneren is dat ze wakker werd in het ziekenhuis met verband om haar middel gebonden. Ze realiseerde zich, dat het nooit zou stoppen, dat ze nu alleen was en dat ze verloren had van het leven. Diezelfde dag was de laatste keer dat ze zou leven, dacht ze. Na het raken van haar slagader viel ze al snel flauw en begon ze zich te verliezen.
Ze kon haar ogen openen en keek in het felle licht. Ze zette zich recht en keek rond, de kamer was grauw en ijzig koud. Charleen bekeek zichzelf in de spiegel van de ruimte, ze had haar eigen kleren niet meer aan, haar armen waren verbonden en haar wangen waren ingedeukt. Ze wist niet waar ze was tot ze haar ouders weer sprak door de telefoon. Charleen zou direct uit huis geplaatst worden als ze vrijkwam. Ze zat vast in het gekkenhuis en voelde de stekende pijn in haar hart. Dit zou haar dik een jaar gaan kosten. Een jaar van placebo medicijnen slikken, een jaar van orders opdragen van mensen die denken te helpen. Een jaar lang door een hel heen gaan.

Maar het ging al snel goed, Charleen kreeg hulp, ze kreeg alle aandacht en alle geduld om zichzelf en een reden voor 't leven te vinden. De sneeën in haar polsen waren uitgevaagde littekens geworden nadat de hechtingen er uit gingen. Haar wangen werden weer mooi gevuld en glad, haar lichaam kreeg vorming. Danique kwam haar elke dag na school en iedere avond na het eten opzoeken en helpen, ze hield haar hoop hoog en vertelde elke dag hoe veel ze Charleen miste en hoeveel ze van d'r niet- biologische zus hield. Ze heeft het zelfs voor elkaar gekregen om een paar keer bij Charleen te blijven slapen.
Na zes maanden kreeg ze vroegtijdig vrijspraak, dankzij Danique en samen besloten ze samen in London te gaan wonen. Waar ze zichzelf, vastberaden, zou vinden. Zonder Danique was Charleen er nu niet meer geweest.