¤ OO7.

~Louis Tomlinson POV~
Na ons optreden rusten we schuin achter het podium uit, nou ja.. We leveren eerst alle apparatuur in en laten ons meeslepen in een gesprek. De meeste van ons dan, Niall lijkt zich alleen te kunnen concentreren op de voorste rij van het publiek. Ik zie met welk gezicht Niall oogcontact probeert te zoeken met het meisje dat om zich heen kijkt terwijl de twee meiden naast haar, bij haar vandaan lopen. Niall en ik wordt uit onze gedachten gehaald door Harry. Ik tik Niall aan en vraag waarom hij zo naar haar keek. Wat was de reden dat hij oogcontact met haar wilde.

Na een half uur te hebben genikst giert er een brommend geluid door de kamer en krijgt Niall een grote grijns op zijn gezicht. "TIME FOR SOME FOOD!" en op z'n soldaatjes loopt Niall de gang op. Al snel volgen we allemaal en verplaatsen ons naar de kantine. De geur van vers gebakken snacks werkt als een magneet voor Niall en hij is al snel de hoek om, de ruimte in. Harry, Liam en Zayn gaan 'm al snel achterna maar even blijf ik twijfelen in de deur opening. Een meisje staat met een sip gezicht in de gang met haar telefoon nerveus in haar handen. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen en even worden mijn voeten zwaar.
"What's wrong?" Vraag ik haar als er een traan over haar wang glijd. Geschrokken kijkt ze me aan en wrijft haar traan weg. Maar stoppen met kijken doet ze niet, ze leek me te bestuderen. Haar ogen gaan van verdriet naar nieuwsgierigheid en verwarring. Het leek wel wederzijds te zijn, ze kwam me zo bekend voor en toch kon ik haar niet.

"Ben je nou nog niet op haar uitgekeken?" Geschrokken keken we beide om naar deur van de kantine waar Zayn met brede grijns staat te lachen. "Toen ze de metro uit liep kon Niall zijn mond niet houden en net waren jullie..." Voor ik het weet val ik Zayn aan zodat ie z'n mond zou houden. Al vechten hoor ik een lief en verlegen gegiechel achter me vandaan komen. Als ik om kijk staat ze met haar hand voor haar mond maar is haar lach door de vingers te zien. Ik glimlach onbewust terug. Binnen enkele seconde heeft Zayn van me gewonnen en lacht ze nog breder. Ze heeft iets, iets heel speciaals. Als ik net sta is Zayn me alweer voor en stelt zich voor aan het meisje. Ik lach stom en verlaat de gang de kantine in. 'Nu snap ik waarom Niall zo into her is.'

~Charleen POV~
De jongen stelt zich voor als Zayn en hij verteld hoe de andere jongen heet. 'Louis dus..' Ik knik dromerig en voel hoe de kriebels in mijn buik schieten. 'Hoe moet ik hier op reageren?' Als ik langs Zayn kijk zie ik hoe de jongen verdwenen is.. en even voel ik me stom. "Maar ik zat dus.." Even wijs ik naar Zayn. "Ik kwam op voor.. En jullie zagen mij.." Ik kan mezelf niet eens bevatten en kijk terug naar de deur. Zonder pardon liep ik de kantine weer in en keek goed rond. Meteen leg ik mijn hand op mijn voorhoofd en schud. Miranda en Lindsey hadden de jongens gevonden hoor. Ik zet mezelf terug aan de tafel en wacht dan af tot de meiden weer terug zijn. Onder tussen neurie ik een liedje dat One Direction speelde dat in mijn hoofd spookte. "Na na na, if I say I need you. But I don't care, I'm not scared of love--" Fluister ik stilletjes. Dat was de enige zin die ik onthouden had van het hele liedje maar de muziek speelde zich verder in mijn hoofd.
"Hey." Ik ontwaak uit mijn dagdroom en kijk in het gezicht van een jongen met een beste bos krullen. "You mind to join us?" Vraagt ie zoet en vraagt mijn hand. Uit mijn ooghoeken zie ik de koppen van Lindsey en Miranda en zonder er bewust van te zijn neem ik zijn hand aan. Binnen enkele momenten zit ik naast Louis van op de gang en meneer krullenbol. Met mijn handen op mijn benen en mijn ogen op mijn handen gericht bijt ik op mijn lip. Ik heb geen idee wat ik in godsnaam moet zeggen, of hoe ik me moet voelen.