1.

Wanneer ik de grote, massief-houten dubbele deuren open duwde, bereikte een galm van melodieuze klanken mijn oren. Mijn ogen rolden de zaal door, overal brandden kaarsen en pronkten kandelaars. Een paar mannen in maillots en met pruiken op, kwamen voorbij gedanst met vrouwen in hun hand, die hun gezichten spierwit gepoederde hadden en zeer overdreven jurken aan. Ik liet mijn blik over mijn eigen lichaam glijden en van schrik sprong ik een stukje naar achteren. Ik had precies dezelfde oerlelijke jurk aan.

Een paar mensen zagen me staan en keken me vragend aan, snel liet ik de deuren los die met een harde klap achter dicht klapten. Mijn hakken klikten op de tegels wanneer ik mijn weg door de balzaal zocht. Een paar koppels die aan het dansen waren botste tegen me, zodat ik op de grond viel. Snel veegde ik mijn haren uit mijn gezicht en trok mijn jurk goed, terwijl ik het koppel een boze blik toe wierp. Ze leken me niet op te merken. Puffend stond ik weer op en vervolgde mijn weg naar de andere zijde van de zaal. Toen ik daar op mijn plek stond merkte ik pas op dat iedereen in een waas bewoog. Dansende koppels bewogen langzaam en leken gekleurde strepen achter te laten, waardoor ik niet zeker was waar ze nu rond tolden. Hun gezichten ontbraken, in plaats daarvan stond er een dik zwart merk. Vreemd. Wat is dit? Waar ben ik?

Toen ik iedereen in de balzaal onderzocht had, viel me een jongen op die met zijn handen in zijn zakken stond toe te kijken. Onze ogen raakte verstrikt in die van elkaar. Langzaam kwam hij op me afgelopen, toen hij voor me stond keek ik nog steeds in zijn mysterieuze ogen, terwijl hij zijn hand door zijn haar liet gaan vroeg hij met een zacht aanhorende stem 'Mag ik deze dans van u'. Waarop ik alleen kon knikken. Hij trok me mee naar de midden van de balzaal, waar ik iedereen nog steeds met een waas bewoog. Tijdens de dans spraken we niet, maar naar een tijdje werd mijn nieuwgierigheid het me het te veel. 'Waarom beweegt iedereen in een waas?'. Het enigste wat hij deed was me aankijken en knikken. 'Waarom geef je geen antwoord? Waarom bewegen wij niet in een waas? Waarom is iedereen zo dom gekleed? En waar zijn we?' Een aantal vragen vlogen mijn mond uit.

'Stel je altijd zoveel vragen?' Vroeg de mysterieuze jongen. 'Nou, nee eigenlijk niet' zei ik erop terug. 'Nou dan doe het nu ook niet' zei hij op de zelfde toon. 'Is dit een droom?' vroeg ik twijfelend na een tijdje. De jongen schrok van mijn vraag en liet me los waardoor iedereen stopte met dansen en ons strak aan begonnen te staren. Ze begonnen allemaal met het mompelen van een woord, ik kan niet goed horen wat. Mijn hart begint met harder te kloppen.
De jongens pakte zijn hoofd vast en begon een raar soort taaltje te praten. Hij begon steeds harder adem te halen en steeds sneller op en neer te wippen. 'Gaat het' vroeg ik terwijl ik twijfelend zijn schouder aanraakte. 'Blijf van me af' kwam er bot uit. Wanneer hij eindelijk weer omhoog keek, was zijn linker kant van zijn gezicht bedekt met bloed, wat steeds sneller begon te bloeden. Het bloed bleef maar komen.
Ondertussen voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen.

Ik voelde hoe mijn eigen bloed uit mijn hoofd stroomde en van schrik deinsde ik achteruit. Toen ik op een veilig afstandje naar de jongen keek kwam een symbool te voorschijn op de grond waar we hadden gedanst. 'Wat is dit?' vroeg ik hysterisch. De jongen stond op en begon met zijn hoofd te schudden, heel even dacht ik dat hij een aanval kreeg. Het bloed stroomde zo hard dat het van zijn gezicht naar zijn nek droop, dat het zijn shirt bloedrood maakte. Wanneer de waterval van bloed eindelijk was gestopt, stond er in linkerkant van zijn gezicht een brandmerk, precies hetzelfde symbool als op de grond. De mysterieuze jongen was verdwenen, inplaats daarvan stond er een enge en gestoorde jongen voor me. 'Wat willen jullie van mij?' schreeuwde in boven de prachtige muziek uit. De jongen wees naar me en daarna ging hij met zijn vinger over zijn keel. 'Dood' kwam er trillerig maar toch sterk uit zijn mond. 'Dood, dood, dood" schreeuwde hij nu. Haastig kwam hij op me af gerend.