¤ OO6.

Charleen POV~

Het concert was afgelopen. Miranda en Lindsey staan nog steeds stijf van de adrenaline en Lindsey besluit haar oom te berichten. Ik voel wat aan mijn kaaklijn, waar het even lijkt als of ik een blauweplek krijg. Gelukkig is het te verwachten bij zo'n concert dat je per ongeluk gestoten kan worden.. Helaas dit keer met een dikke elleboog. "Yes!" Roept Lindsey dan. "We worden zo gehaald door m'n oom en dan kunnen we achter wat drinken." Mompelt ze lachend en ze stopt haar telefoon terug in haar tasje.
Zo af en toe heb ik wel een vreemd gevoel en kijk dus zoekend om me heen. Mijn ogen gaan ieder persoon af dat hier nog in het V.I.P. vlak staan maar zonder resultaat. Mijn ogen glijden af naar de donkere stukken naast het podium, opnieuw zonder resultaat. Het is daar te donker om iets te kunnen zien. Ik had geloof ik voor mijn beurt gesproken want toen ik mezelf recht zette, gingen het plafond verlichting aan. Opnieuw keek ik toch maar over mijn schouder, dit keer in een geschemerde ruimte, maar er staat niemand die zich in mij interesseerde. Ik bekijk even hoe laat het is en trek een gezicht. 'Het kan toch niet pas 10 uur zijn?' Ik schudt mijn hoofd en wil me richten op de meiden, maar als ik terugkijk zijn ze verdwenen. Ik haal mijn handen door mijn haren en kijk zoekend rond, ik hang over het hek en ga op mijn tenen staan, maar geen succes.
Opnieuw trilt mijn iPhone. Ik open 't menu van m'n telefoon en lees 't berichtje. "Loop naar links langs de hekken, we zijn je een beetje kwijt."
Ik volg op wat Lindsey me vraagt en als ik me door de menigte heb kunnen wurgen zien ik de meiden om het hoekje staan met een grote man in pak. Als ik er eindelijk ben bied Lindsey haar excuus aan en stelt me voor aan de man, die blijkbaar haar oom is. We schudden handen en dan neemt hij ons mee backstage waar we in een grote kantine achtige ruimte komen. Lindsey kijkt doodnormaal de ruimte in en begroet tig mensen.
Ik kijk rond en dan valt mijn oog op een lege tafel waar ik de meiden mee naartoe neem. Als we eenmaal zitten gaat mijn telefoon en een schamend neem ik op. "Ja?"
"Hey, Danique hier. Ik heb een niet zo'n toffe brief van het ziekenhuis ontvangen.." Mompelt ze door de telefoon. Ik trek mijn wenkbrauw op.
"Wat is er dan?" Maar een stilte valt en ik begin met mijn ogen te ijsberen. Een stil gesnik komt aan de andere kant vandaan en uit zorgen sta ik op.
"Danique?! Wat is er aan de hand?" Roep ik iets luider met de trillingen in mijn stem.
"M'n moeder is vannacht opgenomen in het ziekenhuis en ze weten niet wat er aan de hand is.." Het gesnik wordt luider en ik verlaat de meiden om even in alle rust op de gang met haar te praten.
"Okay, Danique, make yourself some coco and tell me how you feel.." Probeer ik haar tot rust te brengen als ik op de gang sta, niet wetende of er gezelschap in de gang rond loopt. Ik blijf met Danique aan te telefoon en wacht. Na enkele minuten is ze wat rustiger en verteld ze wat er in haar om gaat.
Danique is inderdaad wat tot rust gekomen. Ze vertelt dat ze net onderweg is naar het ziekenhuis om haar moeder op te zoeken. Alleen de afstand die ze moet afleggen is groot. Ze belt als ze daar is en als haar moeder aanspreekbaar is.