Chapter 5

Op de tafel met drank staat ook een kom met punch. Zo een die je in Amerikaanse series ziet. Natuurlijk willen we die uitproberen en Alison giet ons allemaal een beker vol. Het smaakt best goed, al moet ik even wennen aan de smaak van alcohol. De anderen gaan al snel voor hun tweede beker maar ik wacht toch even. Ik heb genoeg na die eerste ronde. “Kom!, roept Isobel opeens, “laten we dansen!” Dit vind iedereen een goed idee en voordat ik het weet gaan we helemaal los op de drukke dansvloer. We zijn omsingeld door zwetende lichamen die meegaan op de maat van de muziek. De geur van alcohol is niet te missen. Eerst beweeg ik een beetje stijfjes met de menigte mee, niet zeker wat ik moet doen maar al snel krijg ik de smaak te pakken en dans ik even wild mee. Ik word meegevoerd door de muziek en verlies mijn vriendinnen uit het oog. De deinende menigte om me heen lijkt te verdwijnen en ik ben in een soort trance. Het voelt goed. Ik leef.
Dit moment van blijdschap wordt ruw verstoord als ik plotseling een warme hand op mijn kont voel, en ik met een klap terug kom in de werkelijkheid. Verschrikt draai ik me om en ik kijk recht in de ogen van een jongen, die duidelijk aangeschoten is. Hij lijkt zich niet bewust van de geschrokken uitdrukking op mijn gezicht en pakt me bij mijn heupen vast. Ik duw hem weg en voel me opeens heel duizelig worden. Ik krijg ook bijna geen adem meer. De muren lijken te draaien en hijgend wiebel ik op mijn benen. Mijn knieën knikken en ik voel mijn spieren verslappen. Dan voel ik weer die twee armen om me heen. Ik kijk de jongen aan die nu geschrokken terugkijkt. “Gaat het wel?” Vraagt hij. “Je ziet opeens zo bleek.” “Ik..ik.. ik krijg.. geen lucht..help” weet ik uit te brengen maar door de muziek verstaat de jongen me niet. Hij kijkt me bezorgd aan en roept iets. Ik hoor niet wat hij zegt. Mensen om ons heen draaien zich om. Zwarte vlekken vormen zich voor mijn ogen. Ik schreeuw. Er komt geen geluid uit mijn keel. Niemand hoort me. Ik schreeuw harder. Dan wordt alles zwart.