Chapter 4

Het is zaterdagavond. Ik heb met de meiden afgesproken bij mij thuis om ons klaar te maken voor het feest van Tom. Een jongen die ik eigenlijk maar vaag ken maar die ons hele groepje heeft uitgenodigd voor zijn feest. Hij en Joyce gaan de laatste tijd steeds meer met elkaar om en ik denk dat er iets gaande is tussen die twee. Joyce heeft hem natuurlijk overgehaald om ons ook uit te nodigen voor het feest. Heel erg aardig van haar en het is goed bedoeld, alleen kennen wij bijna niemand op dat feest. Toch hebben we geen nee gezegd tegen een feestje. Bovendien kennen we elkaar, dus het wordt toch wel gezellig. En dus zijn we nu op mijn kamer druk in de weer met onze make-up en kleding. Met z’n zessen op mijn toch ietwat kleine kamer. Isobel, Joyce, Amara, Alison, Carrie en ik.
We hebben muziek opstaan en kakelen erop los. En ik moet toegeven dat we ook over andere mensen roddelen. Tja sommigen vragen er gewoon om. Dan komen we bij het onderwerp jongens en natuurlijk horen we Joyce helemaal uit over hoe het nou zit tussen haar en Tom. Ze zegt dat het niks is maar de blosjes op haar wangen verraden haar. Na twee uur is iedereen dan eindelijk klaar en kunnen we gaan. Mijn vader brengt ons, al is het wel een beetje proppen om allemaal in de auto te passen, maar het gaat. Gelukkig woont Tom niet zo ver weg.

We stappen uit en zwaaien nog een keer naar mijn vader. Dan gaan we naar binnen, waar het feest al in volle gang is. Meteen komen er een paar jongens op ons af. Het zijn Tom en een paar van zijn vrienden, denk ik. Tom begroet ons en zegt dat hij het leuk vindt dat we er zijn (al heeft volgens mij ook geen idee wie wij zijn, tenzij Joyce hem iets over ons verteld heeft nadat ze hem dwong ons uit te nodigen). We stellen ons voor en ik zie Tom’s vrienden naar ons kijken. Nouja kijken, eerder hun ogen schaamteloos over onze lichamen laten glijden. Ik voel me er ongemakkelijk door. Amara heeft het ook opgemerkt en ze stelt voor om iets te drinken te gaan halen. Snel draai ik me om en we banen ons een weg richting de lange tafel met drank en hapjes erop. Joyce gaat met Tom mee. “Zag je dat?” Zeg ik tegen Carrie, half schreeuwend om boven de muziek uit te komen. “Wat moest ik zien?” Vraagt Carrie. “Nou gewoon, die vrienden van Tom, ze staarden ons zo aan, ik vond het echt niet prettig.” “Ach Imogen toch, zo zijn jongens nou eenmaal. Wacht maar, als je vaker naar feestjes gaat raak je er vanzelf aan gewend. Laat ze maar. Ze denken dat ze stoer zijn,” probeert Carrie me gerust te stellen. Ja misschien is dat het ook. Ik ben nog nooit op een feest als dit geweest. Carrie heeft meer ervaring op dat gebied. Ik moet me niet te veel zorgen maken en het maar over me heen laten komen. Zien wat er gebeurt.

Was ik maar zo zelfverzekerd, dacht ik. Ik pieker veel te teveel en kan mijn verstand niet gewoon op nul zetten en alleen maar plezier maken. Nee, ik denk teveel na over wat er zou kunnen gebeuren en het is moeilijk om deze karaktertrek te verbeteren. Ik moet nog veel leren over deze nieuwe wereld waar ik zo plotseling in terecht ben gekomen.