Hoofdstuk 3

Heel langzaam klom ik uit het zwarte gat en vond zo het bewustzijn terug. Ik hoorde mezelf zachtjes kreunen toen de aanwezigheid van mijn gehavende gezicht zich uitte in een pijnlijk geklop. Ik opende met moeite mijn ogen maar mijn zicht bleef zwart. Wat gebeurde er? Zat er een zak over mijn hoofd?
Ik probeerde mijn gezicht aan te raken maar mijn handen zaten vastgebonden. Een jammerend geluidje verliet mijn keel toen het touw mijn polsen opensneed.
Mijn borstkas ging onregelmatig heen en weer, ik zweette over mijn hele lichaam en angst was het enige gevoel dat ik leek te kennen.
Plotseling hoorde ik het geluid van een hinnikend paard en toen ik beter luisterde ook hoeven die de grond raakten. Ik zat ik een kar die getrokken werd door een paard, vastgebonden en met een zak over mijn hoofd.
Ik wist niet of er soldaten in de buurt waren of dat ik alleen was maar ik waagde het er toch op om mijn mond te openen.
'Helena?' Kwam er zachtjes en schor over mijn lippen. Ik hoorde wat geschuif en gejammer en ik concludeerde dat er meerdere vrouwen in de kar zaten. Maar er kwam geen reactie.
Ik bevochtigde mijn droge lippen. 'Helena?'
'Samantha?' Een kleine, trillende stem die ik meteen herkende gaf antwoord. Ik maakte een opgelucht geluidje maar voelde me direct slechter. Opgelucht omdat Helena niet dood was, maar slecht omdat ook Helena was meegenomen als slavin. Want dat was waarom we niet dood waren, om te knielen en werken voor soldaten van Gurmon. Ik moest het brok in mijn keel wegslikken om niet te beginnen met huilen.
'Ik ben bang.' Fluisterde Helena. Ik gokte dat ze schuin tegenover me zat.
'Zijn jullie gek? Wees stil voordat we allemaal klappen krijgen.' Siste een andere vrouwenstem.
Ik wou wat zeggen maar perste mijn lippen gelijk weer op elkaar toen ik een man hoorde praten. Ik concentreerde me op de woorden die hij zei.
'We moeten langs de koning.' Gromde eentje.
'De koning is niet geïnteresseerd in mensenvrouwen.' Een andere stem, verder weg.
Iemand lachte een bulderende lach. 'We hebben een Hybrid. En niet zomaar eentje.'
'Laat eens zien'
Mijn ademhaling versnelde en het zweet brak me opnieuw uit. Wanhopig probeerde ik de touwen los te krijgen. Met een ruk werd de zak van mijn hoofd af getrokken. Ik hapte adem en maakte een pijnlijke geluid toen de man ook wat plukken haar mee trok.
Ik kon niet eens genieten van de frisse lucht want een grote hand greep mijn kin vast. Heel voorzichtig opende ik mijn ogen.
De man had een hoekig gezicht, kleine ogen en een grote neus. Een bruine baard bedekte zijn mond maar ik zag toch dat hij grijnsde.
'Nou, nou, nou.' Grinnikte hij laag. 'Dit gezichtje herken ik uit duizenden, de prinses van Brynhild.'
Ik klemde mijn kaken stevig op elkaar en probeerde mijn gezicht te bevrijden. Maar zijn grip was te sterk en ik was veel te zwak.
Een van de vrouwen begon te huilen maar ik kon mijn hoofd niet draaien om te kijken wie het was.
'Breng haar naar de koning.' Glimlachte de man, zijn duim streek langs mijn wang. De walging jegens de man werd zo groot dat ik hem zonder na te denken in zijn gezicht spuugde.
Ik kromp al in mekaar voordat zijn hand mijn gezicht raakte. Ik proefde de ijzeren smaak van mijn eigen bloed en weigerde om nog op te kijken.
'Beter een slavin van Gurmon dan een prinses van Brynhild.' Siste hij vlak naast mijn oor. Ik hield mijn lippen stevig op mekaar en wachtte hapte pas naar adem toen hij was verdwenen.

Met veel geweld -omdat ik weigerde mee te werken- werd ik door het tentenkamp naar de slaapplek van de koning gesleept. Het was de grootste tent die er stond en zelf buiten was het er bezaaid met zakken goud, oorlogsbuit.
Voor de opening stonden vier mannen met een harnas, hun speren versperden de weg. De plek waar ik vastgehouden werd begon te kloppen en te bonken en ik probeerde opnieuw mijn armen los te krijgen.
'De koning is in gesprek met zijn adviseur, hij wenst niemand te zien.'
De man die me vasthield begon te lachen. 'Zie je niet wie dit is?'
Ik richtte mijn blik naar beneden zodat mijn haren voor mijn gezicht vielen. Iemand trok aan de achterkant van mijn haar zodat ik ze aan moest kijken.
De soldaat leek oprecht verrast. 'De prinses van Brynhild.'
'Juist, laat ons erdoor nu.'
Met een flinke ruk aan mijn arm struikelde ik weer naar voren. Mijn lichaam schreeuwde, smeekte voor verzachting. Er liep nog steeds bloed via mijn gezicht naar beneden maar ik kon het onmogelijk afvegen.
Satijnen doeken werden aan de kant geschoven en ik zag vanuit mijn ooghoeken dat alle mannen knielden. Ik kreeg een flinke duw en stond plotseling oog in oog met de koning van Gurmon. Het was een grote man, stevig gebouwd en met brede schouders. Hij moest de leeftijd van mijn vader hebben en dat was niet de enige vergelijking. Deze man had dezelfde standvastige blik in zijn ogen, dezelfde koninklijke houding, en hetzelfde verlangen naar macht. Ik zag het overal in zijn donkere ogen.
Toen hij grijnsde zag ik dat zijn tanden scheef stonden. Ik voelde mijn lichaam branden maar niet alleen van pijn, ook van woede. Nu mijn handen los waren voelde ik de wil om hem te slaan, recht in zijn gezicht. Door zijn schuld waren honderden onschuldige mensen door.
'Samantha Aplina, niemand heeft je schoonheid overdreven. Precies je moeder.' Zijn stem was laag maar heel duidelijk.
'Als je denkt dat hier mee wegkomt dan ben je een dwaas.' Gromde ik tussen mijn kiezen door. Ik zette een stap naar voren en hoorde de soldaten achter me hetzelfde toen.
De koning glimlachte enkel en kwam ook dichterbij. 'En wie gaat me ervoor laten boeten? In Gurmon ben jij geen prinses, in Gurmon knielt niemand voor jou. Alleen voor mij.'
Ik was niet langer bang toen ik antwoord gaf. 'Zelfs als slaaf kniel ik niet voor jou.'