Hoofdstuk 03

Vrolijk stap ik het weeshuis uit op naar school. Op naar Maggie. Ik voel me wel belachelijk in deze kleding. Die stropdas is nog strakker dan een wurgslang, die broek zit zo strak om mijn benen als een tweede huid en dan heb je nog die schoenen. Die heb ik drie straten geleden al ergens in de bosjes gegooid. Ik ben bij de school aangekomen en meld bij de receptie zoals de vrouw van het weeshuis me had uitgelegd. "Hello Dear, How can I help you?": vraagt de vrouw achter de desk. "Peter Pan, I am new here": zeg ik maar gewoon. "Aha Mister Pan": kirt ze opgewonden en staat op. Ze begroet me alsof er hier nooit iets gebeurt en alsof ik uiterst interessant ben. Ze geeft me een hele stapel papieren en legt me van elk blaadje uit wat het is. "Well now go to the principal he will take you further": zegt ze. Ze begint met uitleggen hoe ik bij de directeur moet komen als Maggie langs loopt twee meiden volgen haar. “Oke next subject”: zegt die met blond haar. “Your presents”: gilt de andere met zwart haar. Maggie zucht. Het was haar verjaardag vandaag weer werd ze een jaar ouder. Ik moet opschieten en haar mee nemen naar Neverland voordat ze volwassen is. "Did you get all of that?": vraagt de vrouw me weer. "Yep, I will find my way": lieg ik tegen haar en loop in de richting Maggie op ging.

Ik loop door de gang opzoek naar haar maar het lijkt wel alsof ze is verdwenen. Een vaag tring geluid doet me opkijken. Waar kwam dat vandaan verdwaast kijk ik rond naar iets dat dat geluid kan maken. Doordat ik zo rondkijk let ik niet op waar ik loop en bots tegen iemand op. "Watch it": zegt een stem. "Weirdo, come Mag": zegt de andere. Ik was tegen Maggie opgeknald. Van dichtbij is ze precies hetzelfde als vroeger. Lange bruine krullen omlijsten haar gezicht, stormgrijze ogen kijken me aan. Alleen dat is anders ze staan dof en leeg zonder emotie ook is haar glimlach niet stralend vrolijk zoals die was. Hij is nep. "Sorry": zeg ik dan. "It's nothing": antwoord ze en begint de papieren die ze liet vallen op te rapen. Ik buk om haar te helpen haar vriendinnen zijn doorgelopen nadat ze ons naar elkaar hadden zien staren. "Birthday card he?": vraag ik als ik haar de brieven terug geef. "Yes": zucht ze. "Are you not happy". "Not really I don't like my birthday. It means growing up and somehow I don't what to. I really don't want to". Ze praat tegen me alsof ze me al jaren kent dat is ook zo alleen weet ze dat niet meer. "Look at me rebelling about my birthday without telling you my name. I am Maggie": zegt ze en steekt haar hand uit. "I am Peter. I am new and I kinda need to find the principals office": zeg ik dan. Ik kijk verbaast naar haar hand en ze laat hem weer zakken. "Ofcours euhm Do you see the glass square?": vraagt ze en wijst ernaar als ik het niet kan vinden. Ik knik "Their it is. He finds it nice to overlook the whole school, so he can see whats going on. I think it's weird". "Well thanks Mag. Hope I see you again": zeg ik en zet voort naar het glazenvierkant. Daar aangekomen gooi ik de deur open en loop naar binnen. Voor zijn tafel stop ik en zet mijn handen in mijn zij. "I am Peter Pan": stel ik mezelf voor terwijl de man me overdonderd aankijkt. "Well mister Pan this is not how we do things here. We knock at the door and wait for permission to come in": zegt hij. "What is that for weird thing to do?": vraag ik hem. Hij zucht: "Forget about it. I will bring you to your classe". Hij staat op en gebaart me iets. Hij zucht weer: "Follow me mister Pan". "Oow coming": antwoord ik en volg hem.

Hij stopt voor een deur, klopt erop en opent hem. "Principal Rozzy. Why this lovely surprice?": zegt de vrouw die voor alle kinderen staat. Ik laat mijn ogen over de klas gaan en al gauw zie ik Maggie zitten. "I need Miss Darling for the rest of this lesson": zegt de principal. "Ofcours sir. Miss Darling get your things": zegt de vrouw. Maggie pakt haar spullen en komt deze kant op. Niemand heeft me nog gezien maar ik sta ook een beetje verstopt. "Did I do something wrong principal Rozzy?": vraagt Maggie als ze op de gang staat. "No you did nothing Maggie wrong. I just need you to do something for me". "Ofcours principal": zegt Maggie. "I want you to be Mister Pan guide. He is also from London like you and I don't have the time to show him around": zegt de man. Maggie merkt me nu pas op en glimlacht. "I would love to": is haar antwoord. De man knikt en loopt weg. "You just saved me, big time": zegt ze. "From what": geschrokken kijk ik om me heen is hier gevaar dan. "Relax my friends just wanted to go big for my birthday in the break but I will spend it showing you around". "Oooh so you just really don't like your birthday". Dat is in ieder geval iets dat niet is veranderd. "Maggie you really don't remember anything?": vraag ik haar als we buiten lopen. "Remember what did we met before today?": vraagt ze terug. "Yeah back when you were twelve. I was twelve to back then but since I am looking for you I aged allot". “What are you talking about. I have no idea what you mean, sorry”. “About Never Neverland ofcours we spend a week together their. Wendy, John en Michael were their too”: zeg ik maar dat had ik beter niet kunnen doen. Ondertussen waren we de school rond gelopen en staan we weer voor het glazen vierkant. Maggie kijkt me met grote bange ogen aan en zakt tegen de muur in elkaar. “NO, it’s NOT real. I am normal”: mompelt ze. Ze slaat haar armen om haar opgetrokken benen en mompelt verder. “Maggie listen to me. You have to come back with me and Tinkerbell the lost boys miss you. Together we can defeat captian Hook and we will be seventeen forever”: probeer ik haar te herinneren. “No”: schreeuwt Maggie slaat haar handen over haar oren en begint te gillen. De principal komt meteen naar buiten en kijkt verbaast van mij naar Maggie. “I don’t know why she is doing that”: zeg ik hulpeloos. “It’s oke mister Pan I will take it from here”: zegt hij en helpt de nog steeds schreeuwende Maggie omhoog. Zodra ze op haar voeten staat neemt hij haar mee zijn kantoor in. Ze schreeuwt nog steeds maar dit keer woorden doordat ze in het kantoor zit wordt het geluid wel gedempt. “Fairy’s aren’t real. It was in my head I did bad things that week. It was in my head I am normal now. It’s over now”: ze gaat maar door met schreeuwen. De principal is aan de telefoon en probeert Maggie te kalmeren. Dan komt er langs alle ramen van zijn kantoor iets naar beneden dat ervoor zorgt dat ik het kantoor niet meer in kan kijken. Ik kan Maggie alleen nog maar horen niet meer zien ik voel me vreselijk want het is mijn schuld. Ze hebben haar te goed behandelt of juist doodsangst aangepraat. “Tring”: daar heb je dat rare geluid weer. Deuren gaan open en kinderen komen naar buiten. Om me heen hoor ik ze praten over de bedekte ramen kennelijk is dat iets dat niet veel gebeurt en is het heel raar.

Twee volwassenen komen aan gelopen en lopen direct het glazen hok van de principal in zonder mij een blik te gunnen. Maar de volwassenen komen mij wel bekent voor het zijn Maggie’s ouders. Misschien is het maar beter als ik dit van een afstand bekijk. Ik loop een stukje verder en ga daar tegen de muur hangen. Schuld kruipt in me omhoog en ik wou dat ik Tink had meegenomen. Het duurt niet lang of Maggie en haar ouders komen naar buiten. Maggie kijkt nog steeds bang en verward haar moeder heeft een arm om haar heen geslagen en haar vader zegt de principal gedag. En daar gaat Maggie. Dit gaat veel langer duren dan ik in eerst instantie had gedacht dat is een ding dat zeker is.