11

Nog geen 10 minuten later zitten we al in de Mac. Harry besteld wat voor ons tweeën. Ik heb hem gezegd dat hij alles mocht bestellen, zolang hij maar wel Ice tea erbij meenam. Ik ben alvast een plekje op gaan zoeken.
"Dus, vertel, je naam is Britty en je komt uit Holland." zegt hij terwijl hij tegenover me plaats neemt. Ik knik. "En hoe oud ben je dan?" vraagt hij nieuwsgierig. "17 jaar. Jij?" "20" Antwoord hij. Ik bekijk hem eens goed. Ik had hem toch echt wat jonger ingeschat. Straks is het wel zo'n smerige vieze gluiperd die jongere meisjes probeert te versieren. Maar het voelt wel vertrouwd. Maar dat voelt het altijd bij Loverboys en al die anderen. Mijn gedachten slaan even op hol. Alsof hij mijn gedachten kan lezen zegt hij: "Het is niet gebruikelijk dat ik met vreemde meisjes zoals jij in de Mac zit te eten hoor." glimlacht hij lief. Ik zucht. Het zal wel goed zijn dan. "Van mij ook niet, dat ik met vreemde mannen zoals jij in de Mac zit te eten." Hij lacht. Een heerlijke lach, waarbij weer die schattige kuiltjes in zijn wangen ontstaan. "Hoelang ben je al in Londen trouwens?" vraagt hij opeens serieus. "2 dagen, hoezo?" vraag ik. "Dan heb je vast nog niet alles van Londen gezien, of wel?" glimlacht hij. Ik knik, nieuwsgierig naar zijn doel. "Zal ik je eens rondleiden?" bied hij aan. Hmm, dat klinkt aantrekkelijk. Ze zullen me vast niet missen op school. "Ach, waarom ook niet." grinnik ik. Hij lacht terug.
We eten het eten op en praten ondertussen honderduit. Heerlijk, die gezelligheid om me heen. Daar had ik echt even behoefte aan.

Na zo'n beetje heel Londen te hebben gezien met zijn privé chauffeur, komen we uit in een drukke winkelstraat. Ik word een beetje stil, bang voor het afscheid. Want ik wil nog lang niet naar die stomme school, of naar huis. "Wat gaan we nu doen?" vraag ik hem zachtjes. Hij kijkt een beetje om zich heen "Star Bucks dan maar?" Ik zucht. Gelukkig, hij wilt nog helemaal niet naar huis.

"Maar nu hebben we het de hele tijd over mij gehad, maar hoe zit het met jou? Wat doe jij zoal in het dagelijks leven?" vraag ik hem als we in Star Bucks zitten. Even zie ik hem aarzelen. Hij zucht eens diep. "Ken jij toevallig One Direction?" Vraagt hij me dan. Ik denk even diep na. "Ik heb mijn vrienden er weleens over gehoord ja." vertel ik hem. "Wat zeiden ze erover?" vraagt hij nieuwsgierig. "Dat ze slecht waren, daarom heb ik ze maar niet opgezocht." vertel ik. Hij zucht en kijkt me ernstig aan. "Voel je je ook al de hele tijd bekeken?" Ik knik. Dat voel ik inderdaad ja. "Ik ben dus een van de leden van One Direction." verteld hij. Ik haal mijn schouders op. "Dus?" Hij lacht. "Je hebt echt geen flauw idee wat dat betekend he.." Ik schud mijn hoofd. "Wat is er zo belangrijk aan?" Hij lacht. "Ik ben wereldberoemd Britty!" probeert hij me duidelijk te maken. "Oh, ach je bent ook maar een mens." antwoord ik koeltjes. "Maar vertel nou wie je echt bent, je bent dus een van de leden van One Direction, maar dat zegt nog niet wie je nou werkelijk bent." Ongeloofwaardig kijkt hij me aan. "Wauw" komt er uit zijn mond. Niet begrijpend kijk ik hem aan. "Je bent echt in me geïnteresseerd." zegt hij nog steeds ongeloofwaardig. Ik grinnik. "Nee joh, ik maakte een grapje." Hij lacht even, maar wordt al snel weer serieus. "Ik kan je niet vertellen wie ik ben." zegt hij zachtjes. "Waarom niet?" vraag ik hem. "Omdat ik dat zelf niet eens weet." Fluistert hij nu. Ik knik dat ik het begrijp. "Zal ik je weer terug brengen naar school?" vraagt hij om snel over te gaan op een ander onderwerp. Ik knik wel, maar eigenlijk wil ik het helemaal niet. Zo vrolijk als hij zich maar voor kan doen loopt hij weer naar de auto met zijn 'privé chauffeur'. Ik snap het niet, net zag ik de angst in zijn ogen, toen ik over hem begon. En nu is hij weer helemaal vrolijk. "Britty, spring achterop mijn rug!" lacht hij. Ik neem een aanloop en spring op zijn rug. Hij maakt een superman beweging en ik lach. Hij begint te rennen. "Niet doenn!" gil ik. Hij is nu degene die begint te lachen en maakt een noodstop voor de auto.

Hoe dichter we bij de school aankomen, hoe stiller ik word. "Is er wat?" vraagt hij voor de honderdste keer. Ik schud mijn hoofd, voor de honderdste keer. De auto stopt en ik stap uit. "Doei Harry" fluister ik stilletjes. "Krijg ik nog een knuffel?" vraagt hij liefjes. Ik stap wat dichter bij en kruip in zijn armen. Hij houdt me stevig vast. "Bedankt voor de gezellige dag!" zegt hij lief. "Nee, jij bedankt gekkie! Je hebt me echt weer een stuk opgevrolijkt!" concludeer ik. Hij grinnikt en woelt nog even door mijn haren. "Doei Britty!" "Doei Harry!" fluister ik en draai me om, richting die stomme school.
"Britty!" roept hij me terug. Ik draai me weer om richting hem en kijk hem verbaasd aan. "Ik ben helemaal vergeten je nummer te vragen!" zegt hij. Ik lach. Heerlijk, die jongen. Ik geef hem mijn nummer en krijg nog een knuffel van hem. Nu is het echt tijd te gaan. Hij stapt de auto in, zwaait nog even en rijdt dan de straat alweer uit. Ik zucht en draai me om richting school.
"Britty!" hoor ik Ruben. Ik ben nog niet de school in of zie Ruben zitten voor de school op het trapje. "Wat doe jij nou hier!?" vraag ik hem verbaasd. Ik zie dat hij gehuild heeft. "Ik ga nooit meer naar binnen." jammert hij. Ik neem naast hem plaats en sluit hem in mijn armen. "Wat is er gebeurt?" vraag ik hem. "Ze zijn hier helemaal niet aardig Britty! Ik wil naar huis, naar Nederland. Waar we horen!" jammert hij. Een brok in mijn keel ontstaat. Dat is precies wat ik nou ook wil! "Het komt wel goed!" Sus ik hem. Ik moet sterk blijven nu. Ruben heeft iemand nodig die hem hierdoor heen haalt..