De 100e Hongerspelen - 296

“Maak je geen zorgen, als hij zijn rozen wil zien, regelen we dat.”
“Oké.”

“Zullen we?” Ema wilde Adriënnes rolstoel duwen, maar Katniss trok haar weg.
“Met alle respect, Ema, maar ik ben bang dat je daar nog niet sterk genoeg voor bent.”
“Oh. Mag, mag ik niet mee dan?”
“Natuurlijk mag u mee, u kan alleen niet duwen.”
“Ga jij me duwen dan?”, vroeg Adriënne aarzelend.
“Als jij dat wilt, je mag ook zelf rijden.” Heel even zag Katniss de aarzeling. Ze wist best dat Adriënne daar het liefst zelfstandig in was, maar ook dat deze rolstoel veel lastiger te rijden en sturen was dan haar vorige en dat haar armen daar langzaamaan pijn door begonnen doen.
“Duw maar.”

“Opa?” Adriënne was de eerste die de kamer inging, gevolgd door Katniss die haar duwde en Ema erachter.
“Adriënne!” De oude Snow kwam moeizaam recht. “En Ema, fijn om jou ook nog eens te zien.” Hij glimlachte naar haar.
“Coriolanus.” Ze knikte hem toe.
“Hoe is het met jullie?”
“Goed hoor, opa”, zei Adriënne. Katniss keek even verbaasd, ze had half en half verwacht dat Adriënne had gezegd dat ze het moeilijk had vanwege haar vader.
“Dus de Spotgaai zorgt echt goed voor jullie?”, vroeg Snow opgelucht.
“Zeker.”
“Ik hou mijn beloftes, Snow”, zei Katniss. “Heeft u nog iets te klagen?”
“Nou, nee, het is alleen nogal eenzaam hier”, zei hij met een zucht. “Maar dat hoort bij gevangen zij, veronderstel ik?”
“Ik ben bang van wel”, zei Katniss.
“Misschien kan ik wel wat vaker langskomen”, bood Ema aan, met een vragende blik op Katniss. Die knikte.
“Laat maar weten als je hierheen wilt komen, Ema, dan laat ik je binnen.”
“Fijn. Want blijkbaar hebben jullie en Adriënne het ook wat te druk om veel bij mij te zitten.”
“Sorry mama”, zei Adriënne. “Maar ik ben zelfs nog helemaal niet bij Solaine geweest en…”
“Geeft niet, kindje, ik weet best dat jullie veel werk hebben om alles te regelen. Ik ben al lang blij dat ik je weer kan zien.”
“Waar we voor komen, Snow”, zei Katniss. “U krijgt morgen uw laatste spuit.” Er viel een ongemakkelijke stilte.