De 100e Hongerspelen - 294

“En daarna moeten we iets zeggen, niet?”, vroeg Vania.
“Als jullie dat willen”, zei Katniss. “Ik ga jullie daar niet toe verplichten.”

“Ik wil het graag doen”, zei Vania zacht.
“Ik ook”, fluisterde Ian.
“En ik”, vulde Odette aan.
“Uitstekend”, vond Peli. “Dat is een prachtig gebaar. De mensen zullen dat respecteren.”
“Ja, zeker in de districten”, zei Haymitch. “Ze zullen beseffen hoe moeilijk dat is.”
“Voor mij ook?”, vroeg Odette aarzelend.
“Ik zal ook wel iets zeggen”, stelde Pattie haar gerust.
“Ik ben bang om naar huis te gaan”, zei Odette zacht. “Wat zullen ze wel niet van me denken?”
“Je bent niet alleen, Odette”, zei Pattie zacht. “Je moeder en ik zijn erbij. Er zijn genoeg winnaars die er zo over denken als ik, die hun overwinning niet als eer zien. En bovendien, de mensen kijken naar me op. Als jij ooit in de problemen zou komen, kan ik je beschermen.”
“Maar Bert dan?”
“Je broer? Als hij echt kwaad is, is hij niet verplicht bij jullie te blijven wonen. Dat wil zeggen, jij krijgt een huis in de Winnaarswijk, hij kan in jullie oude huis blijven. Maar uiteindelijk zal hij wel bijdraaien, denk ik. Het valt niet op bij de jongeren, Odette, maar de meeste volwassenen verafschuwen de Hongerspelen.”
“Oh.”
“Het komt goed, Odette”, zei Katniss met een glimlach. “Je hebt de juiste keuze gemaakt. Het is verleden tijd nu.”
“Iedereen hier weet dat de Spelen een enorme indruk achterlaten”, zei Toista. “Maar dat wil niet zeggen dat je mag toelaten dat ze je leven verder overheersen. Probeer het te verwerken.”
“Lukt zoiets dan? Ooit?”
“Ons ik het nooit gelukt”, zei Pattie. “Omdat wij nog elk jaar terug moesten komen als mentor en nieuwe tributen de dood in jagen. Maar sommige oudere winnaars, die niet meer elk jaar terugkomen, hebben het wel verwerkt.”
“Jullie nooit hé?”, vroeg Ian aan zijn ouders. Katniss en Peeta keken elkaar aan.
“Nee”, zei Katniss zacht. “Maar na onze overwinning waren we ook niet veilig, we moesten blijven vechten.”
“Maar jullie zijn wel veilig nu”, zei Peeta. “Jullie hoeven je nooit meer zorgen te maken, je hebt geld genoeg, geld te veel zelfs. Jullie zullen veilig zijn.”
“En mijn familie ook”, zei Vania zacht. “Mam en pap, mijn broertjes en zusjes. En Ian en Rue.” Ze keek Ian aan.
“We hebben een dochter, Vania”, zei die met een glimlach. “En als we oud genoeg zijn, gaan we samen wonen, ons eigen huis, met ons eigen gezinnetje.”