De 100e Hongerspelen - 293

“En je vader?” Adriënne, die zich al de hele tijd had ingehouden, barstte in tranen uit.

“Oh, mama, Katniss zegt dat ze hem over drie dagen gaat vermoorden!” Ema Snow stond op en liep naar haar dochter op die te omhelzen.
“Sst, meisje, huil maar, het is goed.”
“Ik weet het niet meer, mama. Ik weet niet wat ik moet doen.”
“Rustig maar. De Spotgaai zal je heus nergens toe dwingen.”
“Maar mama, ik… Vader was vreselijk en ik weet waarom Katniss maar hij blijft wel mijn vader en ik weet niet meer of ik het wil en ik had eerst wel voor Katniss gekozen maar nu weet ik het niet meer en ik weet niet of ik hem wel dood wil en, en…”, ratelde ze.
“Adriënne, kindje, kalmeer eerst even.”
“Ik weet het niet meer, mama, ik weet het echt niet meer.”

***

“Dus, euh, hoe zit het nu voor vanavond?”, vroeg Ian aarzelend tijdens het eten.
“Alles is voorbereid”, zei Katniss rustig. “Jullie laten je straks opmaken door de stylisten, dan eten we nog een hapje en daarna gaan we naar het podium. Jullie wachten beneden en jullie worden tegelijk naar boven gehaald. Jij en Vania samen en Rue aan Vania’s hand.”
“En Odette er gewoon naast dan?”, vroeg Vania.
“Inderdaad.” Katniss glimlachte. “Dan zeg ik simpelweg dat jullie de Spelen overleefd hebben. Even wat wuiven en doen, en dan haalt Carsta Rue bij jullie weg.”
“En dan de film”, zei Ian zacht. Katniss knikte.
“Het zal niet zijn zoals bij ons”, zei Peeta. “Bij ons waren de hoogtepunten van de Spelen alle moorden en gevechten. Bij jullie hebben we er vooral de momenten uitgekozen waarin vriendschap te zien was. Vriendschap en moed. Geen wreedheid.”
“Dat is ook pijnlijk”, vond Ian.
“Ja”, zei Katniss zacht. “Dat weten we. Maar het is een eerbetoon aan hen. Het is voor hen dat we dit doen, dat mag je niet vergeten, Ian.”
“Ik begrijp het”, fluisterde hij.
“En daarna moeten we iets zeggen, niet?”, vroeg Vania.
“Als jullie dat willen”, zei Katniss. “Ik ga jullie daar niet toe verplichten.”