De 100e Hongerspelen - 290

De volgende dag na de vergadering was Katniss uitgeput. Ze was dat vergaderen nu al beu en ze was nog maar pas presidente. In elk geval hadden ze de regels van de rechtbank bepaald en definitief beslist wie ze zouden dagvaarden en over wie ze per uitzondering zelf een straf zou uitspreken, zoals de dokter.
“In elk geval komen er geen avoxen meer bij nu”, zei Peli met een glimlach.
“Hoe reageerden ze toen je liet weten dat je Lisbet koopt?”
“Niet echt blij, maar dat is hun probleem. Ik had hen al langer laten weten dat ik dat graag zou doen, alleen dachten ze dat ik nooit toestemming zou krijgen.”
“Van vader niet, inderdaad”, zei Adriënne grinnikend. “Of nou ja, misschien had je een kans gemaakt als je braaf had gedaan wat hij vroeg.”
“Nee bedankt”, zei Peli. “Zo is het veel beter.”
“Dat lijkt me ook”, zei Katniss. “Maar goed, ik heb honger, zullen we gaan eten?”
“Mag ik bij mam gaan eten?”, vroeg Adriënne meteen.
“Natuurlijk, dat hoef je toch niet te vragen?”
“Oh, juist.” Adriënne grijnsde. “Even vergeten dat we niet meer gevangen waren.”
“Misschien wordt het tijd naar het presidentiële paleis te verhuizen”, opperde Peeta voorzichtig.
“Ja, misschien”, verzuchtte Katniss. “Ik begon hier net te wennen.”
“Naar huis”, zei Adriënne zacht. “Met mama. En zonder vader.”
“Ja.” Katniss glimlachte. “Weet je wat? We kunnen er morgen al eens gaan kijken, dan kan je me het paleis tonen.”
“Mag mama ook mee dan?”
“Natuurlijk.” Ze aarzelde even. “En als er genoeg mensen meegaan, kan je opa ook mee om naar zijn rozen te gaan kijken.”
“Echt?”
“Ik heb beloofd dat hij nog een paar mooie dagen krijgt.”
“Euhm, mevrouw Everdeen, mag ik u er op wijzen dat mijn patiënten morgen hun spuit horen te krijgen?”, kwam de dokter ertussen.