Fate 3

Ik keek hem uitdagend aan. Ik voelde de energie al door mijn lichaam stromen, als hij nu iets verkeerd zou doen leefde hij niet lang meer.
Hij moest de spanning in de lucht moeten voelen, want hij deed zijn handen omhoog in een kalmerend gebaar omhoog. 'Rustig maar, we zijn hier allemaal vrienden of niet?' zei hij. Ik keek hem boos aan. Ik voelde gewoon dat hij hiervan genoot. 'Ga je me nog helpen of niet?' vroeg ik.
'Waarom zou ik je vertrouwen?' zei Rittel.
'Niet,' antwoordde ik. 'Maar als ik je moest oppakken ,denk je dan echt dat ik eerst even gezellig ga zitten kletsen,'
Hij keek me peilend aan. Na een paar minuten stilte pakte hij een pen een schreef iets op een papiertje.
'Dit gaat je net zoals iedereen wat kosten,'zei hij terwijl hij me nog steeds aandachtig bekeek.
Ongemakkelijk onder zijn blik bleef ik hem uitdagend aankijken. Ik deed mijn arm omhoog en keek naar mijn hand. Om mijn ringvinger zat een oude ring. Het was het enige wat mij met mijn familie verbond.
Met een zucht deed ik hem af en legde hem voor Rittel op de tafel.
'Hij is zeer kostbaar. Zulke ringen maken ze niet meer. Ik denk dat dit wel als betaling door kan gaan.'
Ik keek hem aan terwijl hij de ring bekeek. Kon die man niet opschieten.
'Ja ja, dit is prima,'zij hij uiteindelijk.
Hij schoof het papiertje naar mij toe. 'Hier staat de routebeschrijving vaneen verzamelplek op. Ga hierheen en dan wordt je verder geholpen.'
Ik knikte en draaide me om.
Op weg naar vrijheid

Na de aanwijzingen gevolgd te hebben kwam ik aan bij een verlaten boerderij. Ik keek om me heen en hoorde dat er mensen binnen in het gebouw waren.
Met een hand om mijn dolk liep ik naar binnen.
Achter me hoorde ik een klik van een geweer en ik stond stil. 'Ben jij degene die het land uit wilt,'vroeg de man.
'Ja,' antwoordde ik rustig terwijl ik omdraaide.
De man liet zijn geweer zakken en liep verder gebarend dat ik hem achterna moest komen.
We liepen door het gebouw, weer naar buiten en toen richting de stal.
Daar aangekomen zag ik meer mensen. Mannen in tweedehandse kleren en zwaar bewapend. Ik glimlachte denkend aan de Republiek die hier niets van wist. Burgers met geweren, mensen die in opstand kwamen.
Diep in gedachte verzonken merkte ik niet dat de man stopte en botste ik bijna tegen hem aan. Hij draaide zich naar me om en ik deed snel een stap achteruit. Licht geschrokken doordat we zo dicht bij elkaar stonden. 'Vanaf hier gaan we met de auto. Er zijn een paar wachters omgekocht die ervoor zorgen dat we de grens over kunnen,'legde de man uit.
Ik knikte. Verbaast dat het zo gemakkelijk was. De grenzen waren zeer beveiligd en alleen vertrouwde soldaten werden bij de poort gezet. Mensen doen alles voor wat geld, dacht ik verafschuwend.

De autorit stelde niet veel voor. Niemand had de behoefde om met elkaar te praten. Bij de grens werden we aangehouden, maar nadat er een paar woorden waren gewisseld tussen de chauffeur en de wachter konden we weer verder.
We reden nog even verder en stopte toen bij een oud verlaten dorpje. Ik had mijn bestemming bereikt.
"Vanaf hier moet je het in je eentje redden,'zei de man. Ik bedankte hem en stapte de auto uit. Meteen scheurde de auto weer weg.
De kleine rugzak die ik op mijn rug had pakte ik wat steviger vast. Ik liep het dorp verder in. Het dorp was volledig verlaten. De gebouwen waren erg vervallen, maar je kon zien dat ze vroeger er mooi uitzagen.
Ik keek naar de hemel. Het zou snel donker worden. Ik keek om me heen en zag toen een huisje wat er nog bijna volledig overeind stond. Ik liep erheen.
Besluitend dat ik eerst hier zou overnachten.
Morgen zou ik wel zien wat voor uitdagingen ik zou tegenkomen.