10

Hulpeloos sta ik voor een afgrijselijk gebouw dat ook wel 'school' wordt genoemd. Vermoeid en totaal ongemotiveerd loop ik naar binnen, met Ruben aan mijn zij. Nog geen 2 dagen geleden kwamen we hier aan in Londen en meteen moesten we al naar school van mijn vader. Ja, ik had veel gemist op school door de brand en doordat Ruben in het ziekenhuis lag. Hij had erg veel rook binnen gekregen en was daardoor bewusteloos geraakt, na een paar dagen mocht hij alweer naar huis. Nouja huis.. Eerder een woonwagen genoemd. We werden op een camping geplaatst en kregen de benodigde spullen om te kunnen leven van de gemeente. Mijn vader ging meteen opzoek naar een nieuw huis, en toen kwam Xandra met het 'geweldige' idee om naar een ander land te verhuizen. Mijn vader dacht er niet eens over na en kocht meteen een huis in Londen.
"Kan ik jullie helpen?" vraagt een oude man met een petje en een snor. Hij ziet er vriendelijk uit. Ruben kijkt me hulpeloos aan. Het arme kind, hij kan niet eens Engels en wordt gewoon naar een Engelse school gestuurd. Hij zou bijles krijgen zei mijn vader. Gelukkig heb ik nooit moeite gehad met Engels en leg de man uit dat wij hier nieuw zijn op school. Hij vraagt onze namen en checkt ons eerst in het systeem. Daarna brengt hij ons naar onze lokalen, Ruben wordt helemaal naar de andere kant van school gebracht, wat ik echt vreselijk vind. Met een rood gezicht kom in de klas binnen. "Hi, kom binnen!" zegt de lerares. "Jij bent vast en zeker de Britt, nietwaar?" zegt ze vriendelijk. Ik knik. "Zou je jezelf even willen voorstellen aan de klas?" Even aarzel ik. "Ik ben Britty" vertel ik dan maar. "Maar net heette je nog Britt!" roept een jongen vanuit de tweede rij. Ik zucht, ik haat het als mensen moeilijk gaan doen tijdens ongemakkelijke situaties. "Ja, maar iedereen noemt me Britty" leg ik uit. De jongen kijkt me raar aan maar ik negeer het. "Ik ben 17 jaar en kom uit Nederland." "Hoeereeeee!" Schreeuwt er nu een jongen vanaf de achterste rij. Natuurlijk, Nederland staat bekent om de 'Red light distritct'. Ik zucht nog een keer. "Dat is niet netjes Luke!" zegt de lerares verontwaardig. Een jonge vrouw, die er niet echt uitziet alsof ze de klas aankan. "Ga maar gauw zitten, dan beginnen we met de les." knikt ze vriendelijk. Er is nog 1 plek vrij, en dat is de plek naast de jongen die net nog door de klas schreeuwde. Wat ongemakkelijk ga ik naast hem zitten. Hij ziet er wel uit als 'de leider' van de klas. Hij bukt naar me en fluistert : "Hallo Hollands meisje" terwijl er een gemene lach op zijn gezicht ontstaat. Geïrriteerd zucht ik en staar naar buiten. "Zijn jullie achterin ook even stil?" vraagt de lerares vriendelijk, veeltste vriendelijk. Als ik haar was geweest had ik hem allang eruit gestuurd. Weg er mee! Hij negeert de lerares en bukt weer naar me toe en fluistert : "Hoe duur ben je?" "Doe eens normaal!" schreeuw ik verontwaardigd. "Britt, kan je ook even stil zijn alsjeblieft?" Boos sta ik op. Als die gozer maar niet denkt dat hij me zomaar van alles kan flikken. "Britt wat ga je doen?" vraagt de lerares. Boos loop ik het lokaal uit en smijt de deur dicht zonder antwoord. Als ze maar niet denken dat ik ooit nog terug kom. Zo snel als ik kan loop ik de school uit, het park in.

Het is al bijna een uur later en nog steeds dwaal ik rond in het park. Voor de honderdste keer kijk ik op mijn mobiel of ik al een bericht terug heb van iemand uit Nederland. Kut, geen bereik. Boos gooi ik mijn mobiel weg en plof neer in het gras. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. "Hey, gaat het wel?" vraagt er een vriendelijke stem. Ik schud met mijn hoofd en bijt op mijn lip. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. "Nee, het gaat niet" stort ik uit. "KutLonden" vloek ik daarna. De jongen komt naast me zitten en zonder dat hij iets zegt ga ik verder. Ik haat het hier, ik haat mijn vader, háát mijn leven" "Nou , zo erg zal het vast wel niet zijn?" reageert de jongen kalm. "Mijn huis is afgebrand, mijn vader kwam op het idee om naar een ander land te verhuizen, naar mijn moeder kan ik niet toe en ik mis mijn vrienden." Terwijl ik dat laatste zeg stort ik helemaal in. Hij legt een hand op mijn schouder. "Oke, ik neem mijn woorden terug, het is wel erg." Ik hef mijn hoofd iets en glimlach. Ik bekijk de jongen eens goed en zie dat het helemaal geen lelijke jongen is. Donkere krullen en lieve kuiltjes in zijn wangen. "Oh sorry, ik ben me helemaal vergeten voor te stellen." merkt hij op en geeft me een hand. "Harry" knikt de jongen. "Britty" reageer ik. "Sorry voor die uitbarsting" knik ik beschamend. "Nee, je hoeft je niet te verontwaardigen. Je hebt er alle reden toe." antwoord hij liefjes. Ik knik en staar weer voor me uit. "Maar, wat doe je hier dan? Moet je niet op school zitten ofzo?" vraagt hij. Ik grinnik. "Weggelopen." "Badass!" grinnikt hij terug. Hij staat op. Bang kijk ik hem aan, ik wil niet dat hij weggaat. "Kom" zegt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. Niet begrijpend kijk ik hem aan, maar neem toch zijn hand aan. Het voelt wel vertrouwd. "Waar gaan we heen?" vraag ik. Hij glimlacht. "Laten we eerst wat gaan eten"