Hoofdstuk 02

Twee en een half jaar geleden. Maggie's leeftijd 14,5.
Ik vloog over een eindeloze oceaan. Waarom moest deze wereld zo groot zijn. En waarom wou Peter perse dit meisje vinden. Toen we terug naar Engeland gingen voor Maggie was het raam dicht. Maar we kwamen er al snel achter dat de familie Darling was verhuis maar naar waar weten we niet. Dus Peter ging west en ik oost maar dat is nu al een half jaar terug. Ik was een paar scholen binnen gevlogen en had de landkaarten van deze wereld goed bekeken. Ik wist dus dat ik Afrika al voorbij was. En over een paar uur moest Australië op mijn pad verschijnen vanaf daar zou ik zig zagend omhoog werken over het oosten van deze wereld. Daar was het dan eindelijk. Mijn vleugels waren moe toen ik eindelijk neer kon strijken op een rots. Op de kaart had ik gezien dat het een heel groot land was dus ik begon maar bij het begin.

Twee jaar en drie maanden geleden. Maggie's leeftijd 14 en drie kwart.
Ik vloog al drie maanden over dat bloed hete land. ik was nog maar net op de helft en geen spoor van Maggie. Ik werd er gek van. Ik was die dag aangekomen in een plaats die Port Lincoln heette. Ik vloog over het drukke centrum van de stad en vloog langs elk raam van elke gebouw. Na nog een vijf uur vliegen liet ik me op het dak van een verlaten uitziet gebouw vallen. "AAAHHH LET ME GO": krijste er iemand in het gebouw, er was dus toch iemand binnen. Ik hees mezelf weer omhoog en liet me zakken bij het raam waar het vandaan kwam. Door het raam zag ik een man met een witte jas aan en een meisje die op een tafel lag vastgebonden. "I am asking you this one more time nicely little girl. Where did you take your brothers and sister to that week you where missing?": zei de man ligt ongeduldig. "I am telling the truth Peter Pan took us to Never Neverland all four of us out of free will": zei het meisje. Ik zat tegen het raam aangeplakt dat moest Maggie zijn dat kon niet anders maar wat deed ze daar en wie was die man. "That's not possible girly": zei hij en zette de machine aan waar ze aangekoppeld was. "AAAAHHHH": krijste ze weer en spartelde hevig. En toen snapte ik het ze probeerde Maggie Neverland te laten vergeten met behulp van elektrisch schokken. Maar dat is barbaars dat is kindermishandeling. Ik voelde mezelf boos worden en ik vloog door het raam heen. Ik vloog op de man af en schold hem helemaal stijf. "Tinkerbell": kreunde Maggie. Haar stem klonk zacht en breekbaar. "You came back for me": zei ze en snikte zachtjes. De man in de witte jas was verstijft. "This isn't happening. You been to long with the kid. You're seeing the things she is seeing": mompelde hij met een raar accent. "Maggie omy what have they done to you": piepte ik tegen haar. Ze glimlachte licht: "I almost was thinking I made it all up, Tink. I almost thought I was really insane". "You're not Maggie. Absolutly not": beloofde ik haar plechtig. De man in de jas zat nog steeds in een hoekje dingen te mompelen maar toen zei hij het. "Fairy's aren't reall. I don't believe in fairies". Langzaam werd koud, ik werd moe en stortte neer op Maggie's buik. "Tink listen to my voice. I do believe in faries. I do I do. I do believe in faries. I do I do": zei ze steeds harder en harder. Mijn kracht kwam terug en al snel overspoelde Maggie's stem die van de man in het hoekje. "Tink get out of here safe yourself even if it means my treatment will continues and that I am going to forget you and Peter. Safe yourself Peter needs you more than he needs me": had ze gezegd. Ze was zo sterk na die woorden vloog ik het raam uit. Peter had haar wel meer nodig dan hij mij nodig had. Alleen wist ik dat toen nog niet.

Negen maanden geleden. Maggie is 16 jaar en een kwart.
Het had me bijna ander half jaar gekost om Peter te vinden maar uiteindelijk had ik hem gevonden op een berg ergens in Canada. Hij was aan het spelen op zijn panfluit en keek verdrietig voor zich uit. "I am never gonna find her": zuchtte hij maar toen zag hij mij. "Tink did you found her": had hij uitgeroepen en ik knikte verdrietig. "Why the sad face you found her": had hij vrolijk gevraagd. Ik ging op zijn schouder zitten en vertelde hem wat er ander half jaar geleden was gebeurt. "They did what to her": schreeuwde Peter en sprong op. Ik kom me nog net aan zijn oor vast grijpen om niet te vallen. "Peter we can't do anything about it it is one and a half year ago": zei ik rustig. "But but but": stotterde Peter en ging weer zitten. "No even if she can't remember Neverland I will find her": zei hij. "Well Peter than it's time to fly to Australia I think": had ik gezegd en vloog van zijn schouder. "Show the way Tink": giechelde Peter. Zo vertrokken we weer richting Australië op weg naar Maggie.

Drie maanden geleden. Maggie's leeftijd 16 en driekwart.
We vlogen alleen s' nachts omdat een vliegende jongen nogal meer opvalt dat een vliegende bal licht. Daardoor duurde het wel twee keer zo lang voordat we eindelijk in Australië aan kwamen. En nog langer voordat we in Port Lincoln waren. We waren al bijna drie jaar in deze wereld en Peter was ouder geworden net als elk mens in deze wereld. "This is the place I saw her": vertelde ik Peter en stopte boven het oude vieze gebouw. "Let's find her than": zei Peter en we vlogen het gebouw binnen. Het was verlaten op de machine en de tafel na staat er ook niks. "We're can she be": zuchtte Peter en ging verslagen zitten. "Well she can't be far. I mean her parents wouldn't put her in a madhouse so far from their home": probeerde ik hem op te vrolijken. Ik kreeg Peter weer op zijn voeten en hij besloot de stad door te lopen met mij in zijn borstzakje. Iedereen staarde ons na maar dat is niet heel gek aangezien Peter in een vieze afgeknipte broek, een witte blouse vol groene vegen en op blote voeten loopt. Maar zo gaan we de stad door ineens staat Peter stil en kom ik omhoog. Daar staat ze met twee meiden en een jongen te praten voor een ijssalon. "Tink is that her": fluisterde Peter maar eigenlijk wist hij het antwoord al. "Yes Peter": zei ik toen toch maar. "She changed a bite": mompelde hij. "You see the dark cloud too right": vroeg ik hem maar hij schudde zijn hoofd. Daarna ging het allemaal heel snel. Peter vond uit waar ze woonde en waar ze naar school ging en deed er alles aan om haar te spreken. Ze was alleen nooit alleen om aan te spreken. Peter was ondertussen ook op genomen in een weeshuis. Hij had namelijk een brood gestolen, was opgepakt en op het politiebureau kwamen ze erachter dat hij niet bestond. En vandaag na drie maanden in deze plaats doorgebracht te hebben gaat Peter eindelijk naar school. En niet zomaar een school nee Maggie's school. "Tink how do I look?": vraagt hij me. Daar staat hij dan in een zwarte korte broek, een witte blouse, zwarte stropdas en zwarte gympen. "Well Peter you look like a schoolboy": antwoord ik hem. "Than Maggie here I come". En met die woorden loopt hij de deur uit op weg naar zijn eerste schooldag ooit.