047.

Ik zat op Yuta toen we onderweg waren naar de Tempel van Aimequmy. Ik hoopte op een wat minder ruige rit. Maar aan de andere kant was het geweldig om mee te maken. De omgeving was ook echt prachtig. overal bomen en mooie bloemenvelden.
1 bloem zou je niet kunnen zien op zo'n hoogte. Het was gewoon geweldig. Ik zag dat er in de verte een bergenketen was met een klein gebouw erop.
"Is dat gebouw in de verte de tempel?" Vroeg ik.
"Ja. Dat heb je goed gezien je ogen zijn iedergeval gezond. Mensen kunnen niet zover kijken." Zei hij.
Dat verklaarde wel mijn koppijn die ik had. Mijn menselijke hersens moesten drakenlijke beelden verwerken. Eigenlijk was het dan logisch om koppijn te hebben.
"Hoelang nog?"
"We kunnen zo wel landen op die platte rots. Nou maar hopen dat we op tijd zijn."
Hij wees naar de zon. Ik snapte niet waarom maar ik zou vanzelf waarschijnlijk achter komen wat hij ermee bedoelde.