042.

Ik keek haar onbegrijpelijk aan. Ze keek met groen glinsterende oogjes naar mij.
"Wat bedoel je?" Zei ik.
"Ik kan je naar huis brengen maar daarvoor wil ik wel dat je iets voor mij doet."
"Ik wil heel graag naar huis dat klopt. Maar zelfs ik weet dat het geen zin heeft."
Ik keek haar aan. Ze keek heel na denkelijk alsof ze iets aan het denken is zodat ze me wel mee kan krijgen.
"Ik kan je helpen, echt waar."
"Ik vertrouw je niet. Maar ik vertrouw het hier helemaal niet. Ik ga wel mee." Zei ik met een zucht. Ik wist toch niks anders te doen. Dus kon ik makkelijk mee.
"Waar moeten we heen ehm...???"
"Yukirilia... Zeg maar Yuki."
"Oke. Ik kom wel mee ik hoef mijn neef niet te zien."
Ze knikte en ze pakte mijn hand ze trok me super snel ergens heen ik deed zelf letterlijk niks maar ik zag alles om mij heen bewegen. steeds sneller en steeds sneller. Naar een plek die ik waarschijnlijk niet kende.