040.

--Mathias--
Kim liep achteruit en viel toen over haar eigen benen. Ze herstelde zich en stond weer op.
"Ik snap je niet. Ik snap jullie allebei nier. Ik ik.. Ik ga weg."
Ik greep Kim vast ik wilde niet dat ze alleen de wildernis in ging.
Ik zag haar gezicht vertrekken. Ze gaf een pijnlijk gezicht ze leed pijn.
Ik keek naar haar pols en zag dat mijn nagels in haar arm stonden, vrij diep. Ik zag haar zwarte bloed over mijn hand op de grond druppellen en ik liet los.
Ze keek mij boos aan en deed haar hand over de wond die ik had gemaakt. En ze rende weg.
"Kim ga niet weg. Please." Ik kon haar niet meer stoppen ze was weg.
"We moeten haar vinden ze kent de weg niet." Zei ik.
"En jij ook niet jij blijft hier ik ga haar wel zoeken oke."
Ik keek om mij heen misschien had Kim wel gelijk. Dit lijkt niet eens normaal. Ik zag een hoop stro dat waarschijnlijk onze bedden waren. En bankjes van steen op te kunnen zitten. Was dit ons nieuwe leven? Nieuw leven naar vrijheid?