037.

--Yuta--
"Wanneer kan ik ze verwachten Kira?" Begon ik.
"Is wat je zelf wilt. Het liefst zo snel mogelijk en al helemaal binnen 2 weken."
"Is dat al zo snel dan?" Ze schudde ja.
"Ik kan ze vandaag al ontvangen ik heb nog wat voedsel liggen en drinken is hier ook genoeg."
"Nou nog hopen of ze het wel waarderen. Ik ben zo wel terug." zei ze.
Ze verdween alsof de mist was vertrokken.
"Wie was dat pappa?"
"Ze komt straks 2 draken brengen."
Sinds het ongeluk van 16 jaar geleden was mijn zoon niet meer zichzelf. Het had nu een brein van een peuter wat niet meer hersteld kon worden. 1 voordeel was is dat hij nu voor altijd bij mij zou blijven. Behalve als hij naar moeders ging die overal en nergens was hoewel ik wel weet waar ze nu zou zijn.
"Zijn ze aardig?" Begon hij weer.
"Ik denk het. Wil je een tijdje bij je moeder wonen? Ik heb veel werk te doen komende tijd." De moeder woont nu tijdelijk aantal minuten hier vandaan het as dus niet ver lopen. Hij knikte en dat luchtte mij op. Het zou namelijk niet makkelijk zijn om Mathias en Kim te verwelkomen en te beschermen. En al helemaal niet als ze het niet willen. Ik moet ze ook leren om hunzelf weer te zijn. Als het nog mogelijk is.