3.2 just let me be

Ik had niet genoeg geld voor het lijstje – waarschijnlijk had Kevin de rest gepikt – dus kocht ik alleen een paar noodzakelijke dingen zoals brood, beleg en American Cookies (Kevin werd nog agressiever dan hij al was als die dingen niet in huis waren). Na vijf minuutjes was mijn bus er. Toen ik thuis aankwam zuchtte ik diep. Mijn tante was nog niet thuis, op zich geweldig, maar Kevin was er wel. Ik liep zenuwachtig naar binnen en dropte de zakken snel op de keukentafel. Ik was halfweg de trap toen een denderende stem me vanuit de woonkamer riep. Verdomme. Kevin verscheen onderaan de trap, hij zag er niet zo blij uit. ‘Hoe kom je hier zo snel?’ vroeg hij argwanend. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan, door Justins lift was ik zeker een half uur vroeger dan normaal. Ik kon zo meteen geen excuus bedenken, dus vertelde ik de waarheid. ‘Ik heb een lift gekregen’, mompelde ik, en wou verder gaan. Hij greep mijn been ruw vast waardoor ik bijna van de trap viel. ‘Wat zei je?’ gromde hij. Ik kromp een beetje ineen. ‘Dat ik een lift gekregen heb’, zei ik iets luider. Kevin kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Van wie?’ ‘Dat gaat je niets aan’, probeerde ik, maar hij trok me nu echt de trap af. Gelukkig stond ik ondertussen al niet meer zo hoog, anders had het vast flink zeer gedaan. ‘Van iemand uit mijn klas’, antwoordde ik dan maar, hopend dat hij nu tevreden zou zijn. Ik krabbelde overeind en probeerde onopvallend terug bij de trap te geraken. ‘Je gaat me niet vertellen dat je vriénden hebt?’ lachte hij. Dat stak een beetje, ik vond het zelf ook moeilijk om te geloven dat iemand bevriend met mij wou zijn. Ik haalde mijn schouders op. ‘Naam?’ vroeg Kevin, nog steeds lachen. ‘Ik zei al dat dat je niet aan gaat’, riep ik nu, hoewel ik wist dat dat niet slim was. Ik stompte hem tegen zijn schouder en probeerde weg te rennen, maar hij was sneller. Ik voelde de afdruk van zijn hand gloeien op mijn wang. ‘Jij klein, ondankbaar –’ begon hij, maar op dat moment hoorden we de auto van mijn tante de garage in rijden. Kevin liet me meteen los en ik rende zo snel ik kon naar mijn kamer. Ik draaide de deur op slot en negeerde mijn tante die me riep voor het eten. Toen ik in de spiegel keek zag ik ook een paar blauwe plekken op mijn rug door het van de trap vallen. Ik hoopte maar dat mijn wang niet blauw zou worden. Ik moest al lang niet meer huilen, na al die tijd was ik zijn uitbarstingen al gewend. Ik vulde wat praktische papieren voor school in en ging extra vroeg slapen. Wat had ik hem eigenlijk misdaan?