Fear OO4

Voordat ik de moeite neem om mijn fiets te pakken en hem buiten te zetten, neem ik een hap lucht. Een nieuwe klas, maar tegelijkertijd ook een nieuw begin.
Dat zou ik moeten onthouden voor later. Een nieuw begin.. Wat zou dat betekenen? Nog steeds heb ik daar geen idee van. Ach, het zal wel. Met samengeknepen ogen doe ik de deur op slot en been ik langzaam naar mijn fiets. Als ik opstap, rijd ik voorzichtig weg. Op naar een nieuwe toekomst, zou ik zeggen. Tot mijn grote schrik ben ik nog net zo zenuwachtig als voorheen, en ik denk dat het wel erger zal worden. Ik moet er aan geloven dat het stille leventje weer voorbij is, en dat ik mijn angsten weer onder ogen zou krijgen. Of ik nieuwe vrienden zal maken, is nog maar de vraag. Ik fiets een stuk door, en ik kom langs heel veel huizen. Nu weet ik dat ik er bijna ben. In de verte zie ik het immens grote gebouw staan, dat eigenlijk nog niet eens klaar is, maar we hebben niks te horen gekregen, dus we moeten toch gewoon naar school, ook al is het de startweek. Hoewel ik me enigszins een beetje moe voel, ben ik toch helemaal klaar wakker. En dat alleen al door de zenuwen en angsten die door mijn lijf heen gieren. Het laatste stukje red ik nog steeds, en ik zie een aantal fietsenrekken staan. Een paar mannen, die ernaast staan, geven blijkbaar signalen waar je je fiets neer moet zetten. Als ik af stap, loopt er een man naar me toe. "In welke klas zit je?" vraagt hij, ik durf hem bijna niet aan te kijken, maar ik probeer het toch. "De derde." Dat is ook blijkbaar het enige wat ik hoefde te zeggen, want de man wijst naar een aantal rekken achterin. "Daar staan de rekken voor de derde klassen," zegt hij, maar ik let al niet eens meer op. Ik kijk om me heen, maar ik zie geen jongen met blond haar. Tenminste, overal staan wel jongens met blond haar, maar degene die ik bedoel kan ik niet vinden.
In de eerste en tweede klas heb ik bij hem gezeten, en dat mis ik. Ik mis zijn grapjes, hoe hij vaak achter me aan kwam rennen en ik te bang was om stil te blijven staan. Toen die tijd eenmaal voorbij is gegaan, besef ik wel dat het niet meer teruggedraaid kan worden. Allebei hebben we keuzes gemaakt, hij doet economie en ik zorg en welzijn. Twee totaal verschillende wegen, maar toch zitten we nog steeds op dezelfde school. Niet dat ik het erg vind, maar de school is sinds de verbouwing veel groter geworden, dus de kans is kleiner dat ik hem vaak zal zien. Mijn blik gaat naar mijn horloge, en als ik zie dat het al bijna tijd is, doe ik mijn fiets op slot en loop ik een pad op naar de hoofdingang. Overal waar ik zo ongeveer kijk staan bordjes. Ik scan met mijn ogen de bordjes af, totdat ik het juiste bordje tegen kom. De eerste verdieping, lees ik. Ik loop naar de trap, waar ik al een aantal leerlingen op zie lopen. Daar aangekomen zie ik weer een briefje hangen. Oké, ik zit dus goed. Ik zet een paar passen verder, en ik loop door de klapdeuren naar binnen. Als ik weer een paar passen zet, bonkt mijn hart precies met hetzelfde ritme mee. Ik voel dat het niet gaat stoppen. Voor zolang het duurt. Ik probeer het te negeren, maar als ik eenmaal verder loop, wordt het alleen maar erger. Op één van de tafels in de gangen liggen er een paar papieren. Hmm, dat is vast een klassenindeling.
"Is dit het?" hoor ik een meisje vragen, blijkbaar aan één van de leraren. "Ja, als je goed kijkt staat er ook op naar welk lokaal je moet." Juist ja. Dan weet ik dat ook weer. Ik loop een stukje verder, en ik stop precies naast één van de tafels war de papieren op liggen. Vanuit mijn ooghoek lopen de meisjes naar een lokaal toe. Mooi, die zijn ook weer weg. Het liefst zou ik nu gelijk mijn fiets pakken en gelijk naar huis fietsen, maar dat kan niet. Ik kan dat niet maken.
Mijn ogen scannen alle papieren, en als ik 3K1zw zie staan, wat mijn klas is, scan ik ook alle namen af. Oh, ik zit bij drie leerlingen van mijn vorige klas.
Ik loop naar het lokaal wat staat aangegeven op het papiertje, en ik zie al een aantal meisjes zitten. Volgens mij is dit alleen een meisjesklas, en zijn er geen jongens die bij mij in de klas zitten. Eigenlijk is het wel fijner zo. Jongens.. Tja, wat moet je ermee beginnen. Geen enkele zin dat over jongens gaat dringt mijn hersenpan binnen. Ik ga aan een leeg tafeltje zitten, ergens achterin de klas. Het enige tafeltje dat nog vrij is, want iedereen zit al voorin. Ik leun met één arm op het tafeltje. Ik heb geen idee hoe deze dag zich zal vorderen..