21.

Uitgeput door de pijn en van angst strompel ik zo snel mogelijk bij het lijk weg. Ik weet niet wie de jongen was, maar toch schiet er een steek van pijn door mijn borst heen. Hij is nu dood. En ook al wou hij mij vermoorden, toch heb ik medelijden met hem. Maar dit is niet het moment om medelijden met iemand te hebben. Het bloedbad is nog steeds in volle gang en ik snap niet dat alle tributen niet gewoon allang zijn weggevlucht. Maar misschien willen ze wel gewoon vechten. Misschien maakt het ze niet uit dat ze maar een kleine kans maken om te winnen als ze hier blijven. Misschien willen ze wel sterven.
Opnieuw suist er een pijl op mij af. De jongen met de boog leeft dus nog steeds en heeft net als de andere beroeps al veel mensen gedood. Alleen doodt hij niet alleen gewone tributen, maar ook de beroeps. En ik ben opnieuw het slachtoffer.
Dit keer werken mijn reflexen beter. De adrenaline schiet door mij, terwijl ik me keihard op de grond laat vallen. De klap doet pijn en ik proef aarde, maar ik leef nog. Met een bonkend hart zie ik hoe de pijl vlak voor mijn hoofd op de grond neervalt. Als ik een paar centimeter verder naar voren was gevallen... Ik durf er niet eens aan te denken. Snel krabbel ik overeind. Ik doe mijn best om niet te struikelen en ren zo snel mogelijk naar de Hoorn toe. De enige plaats die me een beetje veilig lijkt en waar ik in kan schuilen. Ik spuug een hap aarde uit, nog van toen ik op de grond viel, en laat me achter een bak met wapens op de grond zakken. Ook de grond in de Hoorn is koud, maar beter dan niets. Ik ben in elk geval niet meer te raken door een pijl of een gegooid mes.
Ik weet bijna zeker dat de andere tributen de Hoorn niet in zullen gaan. Veel te gevaarlijk. Ieder jaar wordt de Hoorn gedomineerd door de beroeps, waar ik dus ook bij hoor. Al weet ik zeker dat ik de slechtste beroeps ooit ben. Ik heb nog niemand vermoord en ben zelfs gevlucht tijdens het bloedbad naar de Hoorn. Maar ik ben er nu wel bijna zeker van dat ik hier veilig ben. Ik leun zwaar tegen de binnenkant van de Hoorn. De tranen stromen ongemerkt over mijn wangen. Ik hoop dat hier geen camera's hangen, maar waarschijnlijk wel. Het Capitool zal er van smullen om mij hier zo kapot, gebroken door het bloedbad te zien. Al zullen de meeste camera's nog gewoon gericht op het gevecht zijn, dat nog steeds aan de gang is. Ik kan de geluiden van zwaarden die tegen elkaar slaan horen. Het gegil van tributen die worden afgeslacht. En het opgeluchte maar uitgeputte gehijg van de tributen die net iemand hebben vermoord. Ik sla mijn handen over mijn oren en knijp mijn ogen stijf dicht. Ik wil hier weg. Ik wil hier niet zijn.
'Annie, Annie!'
Iemand trekt aan mijn arm en mijn ogen vliegen open. Het is Matthew. Hij kijkt me nog steeds kwaad, maar toch een beetje bezorgd aan. Hij kijkt alsof hij twijfelt. Moet hij boos worden, omdat ik de drietand heb gepakt of blij zijn, omdat ik, zijn districtgenoot, heb het overleefd? Matthew kiest voor een mengeling van beide.
'Annie, je leeft nog. Maar weet je wel hoe ongelooflijk stom het was om die drietand te pakken! Ik had..'
Hij wordt ruw onderbroken door Sky. 'Nu we erachter zijn dat jij toch nog leeft en wij allemaal het bloedbad overleefd hebben, zullen we dan even gaan bedenken wat we nu gaan doen.'
Ik kom voorzichtig overeind en kijk naar de andere tributen die nog voor de ingang staan, maar niet meer aan het vechten zijn. Pearl, Sky natuurlijk, Jenna en Bradley uit 2 en Matthew. De beroeps. Mijn bondgenoten. Iedereen ziet er uitgeput en smerig door de modder en het bloed uit. Al zitten zij voornamelijk onder het bloed van anderen en komt het bloed dat over mijn outfit verspreidt zit toch denk ik van mezelf.
'Zullen we ons eerst even gaan opfrissen en schoonmaken bij de rivier?' stelt Jenna voor.
Ik ben er niet aan gewend dat zij de leiding neemt, maar het kan me eigenlijk ook niks schelen. We knikken allemaal en lopen dan langzaam naar de rivier. Ik probeer de lijken zo goed mogelijk te ontwijken en niet naar hun gezicht te kijken. Sommigen zijn zo afgeslacht dat je niet eens meer kan zien wie het was. Dat heeft Sky waarschijnlijk gedaan. Of Jenna, bedenk ik me als ik naar al het bloed op haar outfit kijk. Het lijkt niet alsof ze zelf gewond is geraakt en misschien kan ze wel heel meedogenloos doden. De rillingen lopen over mijn rug. Moet ik met zulke mensen een bondgenootschap vormen? Met moordenaars? En hoelang duurt het voordat ik zelf in een moordenaar verander?