6. My home

Het bos was groter dan ik gedacht had. Alles stond vol op in bloei, het was prachtig om te zien. Ik blijf het een raar verhaal vinden, maar ik geloof hem wel. Smachtend staarde ik naar zijn mooie blauwe ogen. Nog nooit had ik zulke mooie ogen gezien.
‘We zijn er’ fluisterde hij.
Ik was zo verzonken in mijn gedachten dat ik niet eens de mooie witte villa gezien had. De muuren waren dus wit met piepkleine diamantjes die prachtig glinsterden in het zonlicht. De raamkozijnen waren bloedrood met zwarte gordijnen die er achter hingen.
Een grote oprit lag voor mijn neus waar ongeveer 4 auto’s stonden. Grote mooie auto’s die wij thuis niet konden betalen. Mijn stem trile, maar toch vroeg ik het.
‘woon je hier?’
Knikkend pakte hij mijn hand vast en trok me mee naar de voordeur die behangen was met net zulke mooie piepkleine diamantjes als op de muuren, maar deze waren bloedrood.
‘Wat is er?’ vroeg Justin lachend.
‘Ik krijg dorst van al die diamantjes op de deur’ zei ik beschamend.
Met een blos op mijn wangen keek ik hem aan of ik iets geks had gezegd. Waarschijnlijk was het heel normaal want zijn gezicht was liefdevol met een kleine grijns.
‘Zullen we?’ grijnsde hij.
Ik knikte want er kwam namelijk geen geluid meer uit mijn keel. Er waren 2 opties! 1: dat hele vampiergebeuren was het probleem of 2: ik was zo nerveus dat ik bijna flauw zou valen wat ik binnen aan zou treffen. Nou... ik zou het zo aantreffen.