• chapter three
• one week later.
Ongeduldig sta ik van mijn ene been op het andere op een neer te huppen in de Starbucks, wachtend op mijn koffie. Voor de zoveelste keer deze 10 minuten werp ik een blik op mijn horloge. Kunnen ze nou niet eens een beetje opschieten? Straks kom ik nog te laat. Damn. ''Isabelle?'' word er geroepen, ja eindelijk. Ik bedank de man vluchtig en gris mijn koffie van het tafeltje af, waarna ik snel naar buiten loop. Door de lange drukke straten van London loop ik nu toch wel behendig alle mensen ontwijkend en ondertussen nippend aan mijn koffie. Al snel sta ik voor het immense gebouw wat mijn platenmaatschappij moet voorstellen, toch vraag ik me steeds af waarom ze me nou zo goed vinden. Like, dat ben ik dus echt totaal niet. Hmpf. Ik duw de glazen deur open en wordt vrolijk begroet door degene die aan de balie zit, druk in gesprek via de telefoon gebaard ze me dat ik kan gaan plaatsnemen. Ik laat mijn tas naast een van de heerlijk zittende stoelen vallen en plof neer, mijn inmiddels lege beker koffie zet ik op het tafeltje naast me neer, die gooi ik zometeen wel weg. Ik vis mijn iPhone uit mijn broekzak en ontgrendel hem, waarna ik wat gemiste Whatsappjes doorlees, groepsgesprekken toch ook..
Geïrriteerd kijk ik op als ik een kabaal hoor, 5 jongens lopen, of nou ja lopen, eerder rennend, struikelend en vallend, ook het gebouw binnen. Ik hoor ze hard lachen en ze kijken even mijn richting uit. Al snel lopen 4 jongens een van de andere ruimtes binnen en kan ik weer rustig verder gaan met Whatsappen en dergelijke. Weer kijk ik op als ik mijn naam hoor, verbaasd kijk ik rond en zie een van de jongens bij de vrouw aan de balie staan. Ik rol met mijn ogen, ben ik zo bijzonder ofzo? Dafuq. De jongen kijkt mijn kant op en geschrokken kijk ik naar hem, dat lijkt wel precies die jongen die een week geleden zich zo ontzettend stom gedroeg. Hij glimlacht zwakjes naar me, de moeite om iets terug te doen doe ik niet eens. Maar misschien had ik dat toch wel moeten doen aangezien hij met grote passen in mijn richting beent, zijn bruine krullen dansen met elke stap die hij neemt vrolijk mee. ''Wat doe jij hier?'' vraagt de jongen bot. Ik laat een verontwaardigt lachje horen. ''Gaat dat jou iets aan?'' zeg ik uitdagend terug. Hij rolt met zijn ogen. ''Fans..'' mompelt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. ''Wat? Fan? Ha. Ik?'' roep ik uit. ''Waar moet ik dan in godsnaam fan van zijn? Je erg op prijs te stellen gedrag?'' Met een vage blik kijkt hij me aan. Precies op dat moment gaat de deur van het kantoor van Simon Cowell open. ''Isabel?'' hoor ik hem roepen. Ik gris mijn tas van de grond en keur de jongen geen blik meer waardig, rustig loop ik naar Simon toe en begroet hem vrolijk. We lopen zijn kantoor binnen en hij gebaard me plaats te nemen op de stoel tegenover zijn bureau. ''Je wilde me spreken?'' vraag ik nieuwsgierig, om het gesprek op gang te brengen. Hij glimlacht. ''Ja, ik denk dat het tijd word dat je eens wat bekender wordt. Je hebt nu al redelijk wat keren opgetreden in London en omstreken, lijkt het je niet leuk om een voorprogramma te zijn van, bijvoorbeeld een beroemde band?'' vraagt hij. Mijn ogen worden groot. Wát. ''Natuurlijk! Oh my, wauw. Ja dat lijkt me geweldig!'' roep ik enthousiast uit. Voor mij is dit echt een droom die uitkomt. Hij lacht en wrijft over zijn buik. ''Gelukkig, ik wist dat je het wat zou vinden.'' zegt hij. ''Heb je al een band in gedachten?'' vraag ik nieuwsgierig. Hij grijnst. ''Be right back.'' zegt hij en hij loopt langs me heen het kantoor uit.
Ongeduldig sta ik van mijn ene been op het andere op een neer te huppen in de Starbucks, wachtend op mijn koffie. Voor de zoveelste keer deze 10 minuten werp ik een blik op mijn horloge. Kunnen ze nou niet eens een beetje opschieten? Straks kom ik nog te laat. Damn. ''Isabelle?'' word er geroepen, ja eindelijk. Ik bedank de man vluchtig en gris mijn koffie van het tafeltje af, waarna ik snel naar buiten loop. Door de lange drukke straten van London loop ik nu toch wel behendig alle mensen ontwijkend en ondertussen nippend aan mijn koffie. Al snel sta ik voor het immense gebouw wat mijn platenmaatschappij moet voorstellen, toch vraag ik me steeds af waarom ze me nou zo goed vinden. Like, dat ben ik dus echt totaal niet. Hmpf. Ik duw de glazen deur open en wordt vrolijk begroet door degene die aan de balie zit, druk in gesprek via de telefoon gebaard ze me dat ik kan gaan plaatsnemen. Ik laat mijn tas naast een van de heerlijk zittende stoelen vallen en plof neer, mijn inmiddels lege beker koffie zet ik op het tafeltje naast me neer, die gooi ik zometeen wel weg. Ik vis mijn iPhone uit mijn broekzak en ontgrendel hem, waarna ik wat gemiste Whatsappjes doorlees, groepsgesprekken toch ook..
Geïrriteerd kijk ik op als ik een kabaal hoor, 5 jongens lopen, of nou ja lopen, eerder rennend, struikelend en vallend, ook het gebouw binnen. Ik hoor ze hard lachen en ze kijken even mijn richting uit. Al snel lopen 4 jongens een van de andere ruimtes binnen en kan ik weer rustig verder gaan met Whatsappen en dergelijke. Weer kijk ik op als ik mijn naam hoor, verbaasd kijk ik rond en zie een van de jongens bij de vrouw aan de balie staan. Ik rol met mijn ogen, ben ik zo bijzonder ofzo? Dafuq. De jongen kijkt mijn kant op en geschrokken kijk ik naar hem, dat lijkt wel precies die jongen die een week geleden zich zo ontzettend stom gedroeg. Hij glimlacht zwakjes naar me, de moeite om iets terug te doen doe ik niet eens. Maar misschien had ik dat toch wel moeten doen aangezien hij met grote passen in mijn richting beent, zijn bruine krullen dansen met elke stap die hij neemt vrolijk mee. ''Wat doe jij hier?'' vraagt de jongen bot. Ik laat een verontwaardigt lachje horen. ''Gaat dat jou iets aan?'' zeg ik uitdagend terug. Hij rolt met zijn ogen. ''Fans..'' mompelt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. ''Wat? Fan? Ha. Ik?'' roep ik uit. ''Waar moet ik dan in godsnaam fan van zijn? Je erg op prijs te stellen gedrag?'' Met een vage blik kijkt hij me aan. Precies op dat moment gaat de deur van het kantoor van Simon Cowell open. ''Isabel?'' hoor ik hem roepen. Ik gris mijn tas van de grond en keur de jongen geen blik meer waardig, rustig loop ik naar Simon toe en begroet hem vrolijk. We lopen zijn kantoor binnen en hij gebaard me plaats te nemen op de stoel tegenover zijn bureau. ''Je wilde me spreken?'' vraag ik nieuwsgierig, om het gesprek op gang te brengen. Hij glimlacht. ''Ja, ik denk dat het tijd word dat je eens wat bekender wordt. Je hebt nu al redelijk wat keren opgetreden in London en omstreken, lijkt het je niet leuk om een voorprogramma te zijn van, bijvoorbeeld een beroemde band?'' vraagt hij. Mijn ogen worden groot. Wát. ''Natuurlijk! Oh my, wauw. Ja dat lijkt me geweldig!'' roep ik enthousiast uit. Voor mij is dit echt een droom die uitkomt. Hij lacht en wrijft over zijn buik. ''Gelukkig, ik wist dat je het wat zou vinden.'' zegt hij. ''Heb je al een band in gedachten?'' vraag ik nieuwsgierig. Hij grijnst. ''Be right back.'' zegt hij en hij loopt langs me heen het kantoor uit.
Reageer (2)
Super leuk
1 decennium geledenSnel verder
OMG OMG hahaaha nu gaat ze helemaal flippen omdat ze harry bij ddie band ziet staan omgggggg
1 decennium geledenEcht waar snel verder !!!!