• chapter two
Fijne jaarwisseling en een gelukkig nieuw jaar allemaal! x
Voldaan van de hoeveelheid eten die ik naar binnen had gewerkt wreef ik over mijn buik heen waarna ik een diepe zucht liet horen. Sophie zette onze borden en glazen in de vaatwasser en haalde vluchtig een doekje over de kleine tafel voor de bank. Wauw, waar heb ik zo'n vriendin aan verdiend? ''Kom lui varken, we gaan de stad in!'' roept ze vrolijk. In tegenstelling tot Sophie at ik zo veel, echt niet normaal. Maar toch werd ik niet dik, gelukkig maar want ik hóu van eten. Ik sta op en klopt mijn lichte spijkerbroek af. Ik maak een knorrend geluid en Sophie schiet in de lach. ''Jezus waarom ben je zo snel?'' vraag ik als ze haar jas en schoenen alweer aan heeft. Ze haalt haar schouders op. ''Heb je je ooit afgevraagd of ik snel ben of ben jij gewoon langzaam?'' ''Hm ja oké daar heb je een punt.'' grinnik ik. Vlug trek ik mijn bruine mini laarsjes dingetjes aan, mijn jas en kol erboven en doneeee.
Onze vrije armen in elkaar gehaakt lopen we langzaam door de overvolle straten van het centrum van London heen, in onze andere armen hangen een paar volle tassen met nieuwe kleding of sieraden of iets dergelijks. Sophie wijst naar een oud cafeetje dat er wel gezellig en ouderwets uitziet: ala mijn smaak zeg maar. Ik knik. ''Laten we daar wat gaan drinken.'' oppert ze. Vrolijk stem ik in en lopen we druk pratend het cafeetje in. Sophie loopt voor me aan en ontwijkt behendig de vele mensen die overal en nergens staan of zitten. Ik heb er wat meer moeite mee, maar ik vind dat mensen zelf ook wel aan de kant kunnen gaan en dat werkt niet altijd handig zeg maar. Als ik net denk dat ik het overleefd heb, voel de drama, bots ik hard tegen een jongen op, waardoor zijn drinken over hem heen valt. ''Verdorie kun je niet uitkijken?!'' roept hij boos uit. ''Sorry sorry sorry, ik had je niet gezien.'' mompel ik zachtjes. De jongen kijkt op en even lijk ik te verdrinken in zijn prachtige groene ogen, die iets minder boos lijken te worden. Hij rolt met zijn ogen en beent dan hard weg. Wauw. Wat dafuq was dat nou weer? Bied ik eens een keer mijn excuses aan.. Ik loop met een zucht door en kijk ondertussen waar Sophie zit, die ik al snel gevonden heb. Ik plof neer in de vrije stoel tegenover haar en laat mijn tassen vallen, waarna ik over mijn inmiddels rode pols heen wrijf. ''Wat was dat nou?'' vraagt Sophie nieuwsgierig. ''Een één of andere klootzak die niet normaal kan doen.'' mompel ik. Sophie grinnikt. ''Zo denkt hij waarschijnlijk ook over jou Ies.'' zegt ze. Ik haal mijn schouders op. ''Niet mijn probleem.'' Sophie wenkt een ober die al snel komt en neemt onze bestelling op. Zo'n klein kwartiertje later staan twee grote dampende mokken chocolademelk op onze tafel. Ik probeer te luisteren naar Sophie die de grootste verhalen heeft over haar werk, maar toch blijven mijn gedachten afdwalen naar de jongen met de mooie groene ogen..
Onze vrije armen in elkaar gehaakt lopen we langzaam door de overvolle straten van het centrum van London heen, in onze andere armen hangen een paar volle tassen met nieuwe kleding of sieraden of iets dergelijks. Sophie wijst naar een oud cafeetje dat er wel gezellig en ouderwets uitziet: ala mijn smaak zeg maar. Ik knik. ''Laten we daar wat gaan drinken.'' oppert ze. Vrolijk stem ik in en lopen we druk pratend het cafeetje in. Sophie loopt voor me aan en ontwijkt behendig de vele mensen die overal en nergens staan of zitten. Ik heb er wat meer moeite mee, maar ik vind dat mensen zelf ook wel aan de kant kunnen gaan en dat werkt niet altijd handig zeg maar. Als ik net denk dat ik het overleefd heb, voel de drama, bots ik hard tegen een jongen op, waardoor zijn drinken over hem heen valt. ''Verdorie kun je niet uitkijken?!'' roept hij boos uit. ''Sorry sorry sorry, ik had je niet gezien.'' mompel ik zachtjes. De jongen kijkt op en even lijk ik te verdrinken in zijn prachtige groene ogen, die iets minder boos lijken te worden. Hij rolt met zijn ogen en beent dan hard weg. Wauw. Wat dafuq was dat nou weer? Bied ik eens een keer mijn excuses aan.. Ik loop met een zucht door en kijk ondertussen waar Sophie zit, die ik al snel gevonden heb. Ik plof neer in de vrije stoel tegenover haar en laat mijn tassen vallen, waarna ik over mijn inmiddels rode pols heen wrijf. ''Wat was dat nou?'' vraagt Sophie nieuwsgierig. ''Een één of andere klootzak die niet normaal kan doen.'' mompel ik. Sophie grinnikt. ''Zo denkt hij waarschijnlijk ook over jou Ies.'' zegt ze. Ik haal mijn schouders op. ''Niet mijn probleem.'' Sophie wenkt een ober die al snel komt en neemt onze bestelling op. Zo'n klein kwartiertje later staan twee grote dampende mokken chocolademelk op onze tafel. Ik probeer te luisteren naar Sophie die de grootste verhalen heeft over haar werk, maar toch blijven mijn gedachten afdwalen naar de jongen met de mooie groene ogen..
Reageer (1)
Leukleukleuk.
1 decennium geledenOehhh Harry ^^
snel verder