030.

---Mathias---
"Matthias?" Zei ze met korte beademing. Elke adem teug werd zwaarder en zwaarder. WE voelde onszelf zelfs benauwd zonder reden. We wisten dus ook niet hoe dat kwam.
"Wat is er?" Dat was de zin die ik wilde zeggen. Voor mij klonk die zin heel normaal maar Kim die begreep er niks van.
Ze keek me zelfs angstig.
"Ik denk dat ik je niet versta." Ze zei dat zo angstig dat ze het bijna niet kon zeggen. Ik keek naar de grond en wist niks te zeggen. Ik zou willen om het nog een keer te zeggen maar ik wist dat dat geen zin had. En aan haar gezicht van haar te zien wilde ze het ook niet nog is horen.
"KIRRAAAAA!!!!!" Ze begon keihard te roepen. Ik wilde vragen waarom maar dat had toch geen zin.
"Math, zolang ik kan praten komt het goed anders word het schrijven."
Ik keek op en liep naar de tas en pakte 2 dingen eruit. Er zaten 2 knoppen op en drukte op de aan knop van beide. Het was een vertaler.
"Logisch." Zei ik.
"Math? Wa-Wat is dat?"
Ik ga haar een van de 2 apparaten.
"Nu kunnen we met elkaar blijven praten totdat jij die taal ook gaat raaskallen, iedergeval als je het bij je houd."
Ze knikte en ging op de bank zitten.