#10 Getting to know you.

~Eight days later.~
De kerst komt er aan. Mam heeft de nep kerstboom al opgezet. Alleen de versiering moet er nog in. Met z'n tweeën halen we slingers van lichtjes uit de knoop en wikkelen 'm om de boom. Bij het geluid van een sluitende deur roept mijn moeder luid; "Steve, al thuis?" Mijn broer kwam versuft de woonkamer in gelopen en laat zich op de bank vallen. "Ben ka-pot!" mompelt ie met z'n hoofd in een kussen gedrukt. Ik haal mijn schouders op. Steve is eigenlijk een halfbroer maar dat maakt de situatie niet beter of slechter. Hij ziet er misschien sportief uit, maar hij heeft totaal geen conditie. Hij leek totaal niet op mij of op mam. Niet eens op z'n eigen vader. Terwijl mam en ik de kerstballen in de boom hangen zingt ze zachtjes een melodie.
"Waar is dat van?" Ze kijkt me vragend aan. "Die melodie?" Voeg ik dan aan mijn vraag toe.
"Owh, van die band van Liam. Zo'n heerlijk nummer, kwam op de radio en nu zit ie in me hoofd vast." Ik trek een gezicht. Ik volgde ze niet als hun wildste fan, vond ik altijd overbodig. Ik vond het belangrijker wat ik van hem te horen kreeg als ie tijd had. Of wat ie op Twitter zette. Dat interesseerde mij.
Ik vind het wel goed zo. Ik trek dozen open en haal beeldjes en kaarsenhuisjes tevoorschijn. Mam pakt de sneeuwspray en besmeurt de ramen er mee. Ik ruil de beeldjes met de herfstversiering op de salontafel en in de vensterbank. Even kijk ik op. Het sneeuw al dik en de kinderen van het hof maken sneeuwpoppen of gooien sneeuwballen. Even kijk ik het hofje uit waar een aantal auto's voorbij komen. Ik zet de herfstversiering in de doos.
"Mam, ik ga even naar Liam!" Ze maakt een toestemmend geluid, roept dat ik de groetjes moet doen, maar voor ze haar zin af kan maken sta ik al ingepakt op de stoep.
Hier een daar ontwijk ik scheef gegooide sneeuwballen en wandel Liam's hofje in. Op de oprit staan een aantal tieners, voor de deur staan een aantal brede mannen. Ik blijf op een afstandje toe kijken. Politie blijkt ook ingeschakeld te zijn. Onbewust kantel ik mijn hoofd een beetje en trek een vragend gezicht. Wat er gaande zou zijn weet ik niet, maar ik weet wel dat Karen, Liam's moeder, er niet zo weg van is.
"Lizbeth.." Ik draai me rustig om en kijk Harry aan. "Doe jij hier dan?" Vraagt ie met een grijns. Ik kijk even denkend weg. Dat was een goeie vraag. Ik geef 'em een wijsvinger. "Wat doe ik hier? Geen idee." Antwoord ik mezelf terug. Ik kijk 'm vaagjes aan en lach. "Ik denk dat mijn hersenen weer eens naar mijn voeten zijn gezakt." Hij lacht kleintjes. "Kom." Hij haakt zijn arm in de mijne en we benaderen het huis van Liam.
"Paron! BFF van Liam moet er langs!" Roept Harry non-galant. "Hi Karen." Begroeten we haar in koor. "Dag Liz, Harry."

Alle ophef is voorbij. Karen geeft me een mok chocomelk en zet een schaal met vers gebakken cake op tafel. Alleen Harry is hier, Liam is met Zayn en Niall kerst inkopen aan het doen. Geoff, Liam zijn vader, is met Loki aan de wandel. Het valt me wel op dat Harry probeert al vanaf moment #1 constant oogcontact te maken. Ik gniffel een beetje.
"Waarom kijk je zo veel naar me?" Vraag ik toch voorzichtig en kijk 'm afwachtend aan. Hij haalt enkel zijn schouders op en grijnst.
"Ik denk.." Begint hij terwijl hij, zoekend naar een goed excuus, zijn hand door zijn krullen strijkt. "..Misschien omdat.."
Hij zucht diep. "Ik vind je mooi en.." Gekke gezichten trekt hij tussen door. "Je hebt iets speciaals. Ik wou dat ik zo'n geluksvogel als Liam was." Hij kijkt me met een serieuze blik aan. Ik voel een blos op m'n wangen komen.
"Ik ben de gene met geluk." Fluister ik dan. Een verwarde 'wat' komt bij Harry vandaan. "Als ik Liam nooit gekend had, was ik nu niet bevriend met jullie." Beide richten we onze blikken naar de grond. Ik wrijf de tranen, die ik bij de gedachten alleen al krijg, weg. De zitting naast me zakt iets in en een arm word om me heen gelegd. "Je bent echt speciaal, anders had je nu deze band niet met Liam. Wij zijn nu net z'n broers, we weten alles. Wij maken niet officieel meer kennis met jou maar,.." Even neemt ie een hap lucht. Hij legt zijn hand op mijn wang waardoor hij mij kan forceren hem aan te kijken.
"Jij maakt nu voor het eerst echt kennis met ons. And believe me, we like you."