Chapter #3.

Taylor RUSSO
En dan heb je natuurlijk nog Taylor Russo. Dit 21-jarige danstalent heeft hard moeten knokken voor waar ze nu staat. Haar conservatieve vader nam er geen genoegen mee dat zijn dochter een danseres zou worden. Nee, zij moest Latijn volgen en haar toekomst veilig stellen door af te studeren aan Harvard. Ter compensatie liet hij wel toe dat Taylor eens per week naar de dansschool kon gaan. Maar daar nam zij geen genoegen mee, ze moest en zou danseres worden. En na al die jaren zwoegen, heeft ze het gehaald. Het is haar gelukt om zelfs al in enkele videoclips te mogen dansen en momenteel woont ze in een appartementje in New York omdat de aanbiedingen daar beter zijn. Taylor is helemaal en volledig single, ze heeft gewoon geen tijd voor jongens. En ook niet voor mannen, haar vader heeft ze niet meer gesproken sinds haar graduation day, wat ze echter niet weet is dat haar vader haar alleen maar wou beschermen. Hij is nog altijd kapot van verdriet om het verlies van zijn vrouw, die zelf vroeger danseres was en ten onder ging aan de grote druk die ermee gepaard ging. Ze viel in een grote depressie en besloot op een dag er een einde aan te maken.

# Taylor

Ik maak de klep van de brievenbus weer vast en loop, met in mijn handen een bundeltje brieven, naar binnen. Ik gooi mijn sleutels in het bakje van het halkastje en begeef me dan naar de keuken waar ik wat water opzet om koffie te maken.
Met mijn tas koffie, loop ik naar de living, waar ik de tv opzet. Ik neem een voorzichtig slokje van de hete koffie en doorzoek dan mijn post.
De brief van mijn vader gooi ik meteen aan de kant, sinds mijn diploma uitreiking heb ik niet meer met hem gepraat. Hij zou toch niet akkoord gaan met mijn huidge leven, als hij zijn zin had, zat ik nu op Harvard. Tussen al die suffe studenten die niet eens weten wat er buiten leren te doen valt. Mijn vader begrijpt mij gewoon niet, hij begrijpt mijn passie voor dansen niet. Hij heeft me zelfs nooit verteld dat mijn mama vroeger gedanst heeft. Daar ben ik zelf achter moeten komen toen ik op zolder opzoek ging naar spullen van haar. Ze was gestorven toen ik 3 was en mijn vader wou me nooit over haar vertellen. Elke keer als ik achter haar vroeg, werd hij afstandelijk en hield hij zijn lippen stijf op elkaar. Elke keer behalve die ene keer. Toen ik zeker was dat mama had gedanst, ik begreep waar ik mijn passie vandaan had en wou weten hoe goed mama was. Alleen ging mijn vader door het lint toen ik hem vroeg waarom hij me nooit had verteld dat mama vroeger ook danste. Hij werd zo kwaad, dat hij met spullen begon te gooien. Vol angst ben ik naar mijn kamer gerend en ik heb hem nooit meer iets gevraagd over haar. Toch wou ik nog altijd meer te weten komen, alleen had ik geen familie waar ik verder aan kon vragen. Het enige wat ik, was de zolder waar al mama’s geheimen, kostbaarheden en herinneringen lagen. Tot op de dag van vandaag heb ik echter nog niets gevonden dat me verder kan helpen.
Zonder dat ik het wist, ben ik verder gegaan met de post te sorteren en ik kijk naar een officiële brief met het logo van ‘Intenste’ zoals elke ervaren danseres weet ik wat dat betekend. Als je door ‘Intense’ wordt uitgenodigd, betekent het dat je goed bent. Ik neem de brief snel door en verneem dat het kamp over een week begint. Een week, dat haal ik best. En het komt ook handig uit, op het kamp kan ik mijn gedachten verzetten. De laatste tijd heb ik gewoon te veel zorgen aan mijn hoofd.