O3

Lexi pov
Nadat ik haar omhelsd had begonnen we te kletsen. Ook zij wist nog niet wie ze moest fotograferen. Ik vond wel dat meneer Tomlinson een beetje vaag deed op deze manier. Dat we niet eens mochten weten met wie we moesten werken. Stiekem hoopte ik dat het een belangrijke klus was. Ik wilde graag laten zien dat ik heel erg serieus was over mijn werk, en ik droomde er van om een beroemde fotografe te worden. En ik wist dat Skyler net zo serieus was als ik. Na een tijdje te hebben gekletst zag ik op de klok dat ik over vijf minuten in de studio moest zijn. Óf meneer Tomlinson, óf meneer Payne zou daar dan zijn om uit te leggen wat de bedoeling was en hoe ik het best te werk kon gaan. Meneer Payne was de onderdirecteur. Omdat de baas niet overal tegelijkertijd kon zijn was meneer Payne er. Hij stond erop dat ik hem Liam noemde, waar ik dan toch niet in slaagde. Op deze manier was ik het gewoon gewend, en het ging niet zo snel veranderen.

Ik stond in de studio en hoorde hoe meneer Tomlinson binnen kwam. Achter hem verscheen een erg aangenaam uitziende jongen. Wat zeg ik? Hij was prachtig. Toen hij wat dichterbij kwam zag ik pas met wie ik te maken had. Zayn Malik, wereldberoemd model voor verschillende merken. Daarnaast was hij bij heel veel modeshows te zien. Er was alleen één ding dat iets minder was. Hij was arrogant. Tenminste, er waren veel geruchten.. En voordat ik het zelf ervaren had kon ik niet oordelen, vond ik. Toch straalde hij wel iets uit. Ik wist niet of het nou per se arrogantie was, het kwam eerder in de buurt van elegantie. De manier waarop hij voortbewoog.
“Goed. Lexi, jij gaat deze shoot doen met Zayn Malik. Het is de bedoeling dat je hem een badboy imago geeft. Als de foto’s worden goedgekeurd dan komen ze op de cover van Vogue. Dit is dus een belangrijke klus, ik vertrouw hem je toe.” Wauw, Vogue. Ik knikte.
“Komt goed.” zei ik met een knikje, waarna ik me tot Zayn richtte.
“Neem daar plaats, alsjeblieft.” zei ik tegen hem en ik wees naar het krukje in half open kamer met witte muren, waar de foto’s dus werden genomen. Hij trok één wenkbrauw op, maar stelde verder geen vragen en ging zitten. Oké, de geruchten waren dus niet verzonnen.. Met zo’n simpele actie kon iemand me al enorm irriteren. Ik ging achter mijn camera apparatuur staan en zette alles goed neer.
“Oké. Ik wil dat je nonchalant doet, geen fratsen, alleen nonchalant staan.” Hij leek mijn uitleg perfect te snappen en deed alles meteen perfect.
“Mooi. Nu een beetje schuin staan, ja goed.”

Zo ging het een tijdje verder, en hij bleek echt een goed model te zijn. Het was heel fijn om met hem te werken en ik had er zeker een paar goede foto’s tussen zitten. Hopelijk was het goed genoeg voor de Vogue, wat ik écht hoopte. Ik had er al een paar aan Zayn laten zien, maar het enige wat hij deed was knikken. Hij bleek niet echt de prater te zijn, of hij vond me gewoon minderwaardig. Wat ergens ook wel klopte. Hij was het super beroemde model, ik was alleen maar de fotografe. De foto’s zou ik vandaag aan meneer Tomlinson moeten overhandigen, dan zou hij ze naar Vogue sturen. Ik was nu al nerveus.

“Je zult nog wel vaker met hem moeten werken, hij zal hier nog een paar maanden klussen hebben.” zei meneer Tomlinson. Ik knikte. Het maakte me niet uit. Zayn was erg fijn om mee te werken, dus voor mij was er geen enkel probleem. Het was niet zo dat je vrienden moest zijn met de mensen waarmee je werkte, want de band tussen Zayn en ik was nou niet echt wat je noemde goed. Dat kwam ook omdat ik mensen niet snel in mijn leven vertrouwde. Aardig tegen ze doen ging prima, maar zodra ze iets te dichtbij kwamen stootte ik ze af.. En dat had ik allemaal te danken aan mijn ouders. Omdat zij me nooit hadden gesteund. Maar goed. Ik had ze niet meer nodig, ik kon voor mezelf zorgen, daar was ik al wel achter gekomen.