11.4

POV Samira.
Terwijl ik even diep adem haalde en besefte dat Ibrahim voor de deur stond maakte me hart een sprongetje maar ik wist dat ik dit moest vergeten. "Wat doe je hier?"Vroeg ik kortaf. "Ik mis je."Zei hij terwijl die me recht aankeek. In zijn ogen zag ik een verdwaalde traan maar ik probeerde sterk te blijven. "Als je me miste moest je eerder komen en dat eerder bedenken.'' Zei ik. Ik wist dat het hard klonk maar er was geen ons meer. "Dat weet ik, maar het is nog niet te laat, we hebben de tijd gehad die we nodig hadden en nu ben ik hier, voor jou en alleen voor jou, wij zijn niet twee losse personen, wij zijn één geheel, er is een ons en dat weet je."Zei hij terwijl hij zachtjes zijn hand op me wang legde. Ik duwde zijn hand weg."Er is geen ons meer Ibrahim, nu niet nooit niet het is klaar."Zei ik terwijl ik langs hem heen naar buiten liep en weg ging. Ik had geen zin in in een lastig gesprek. Gelukkig was me tante thuis bij Jelano en kon ik weg. Terwijl ik me handen in me zak deed liep ik rustig door de straten die vrij rustig waren. Ik hield van Utrecht, of misschien houd ik nog steeds van Utrecht, de plek waar ik Ibrahim leerde kennen maar ook de plek waar ik mijn hele leven heb doorgebracht, iets wat ik niet achter kon laten misschien.Terwijl Ik van achteren bij me arm werd gepakt schrok ik. Ik draaide me om en kwam er achter dat Ibrahim het was. "Maak het niet moeilijker Ibrahim, ga terug naar Barcelona ga terug naar je perfecte leven maar laat mij met rust."Zei ik terwijl ik een traan van me wang veegde. "Luister, mijn perfecte leven is misschien wel in Barcelona, maar mijn perfecte leven is pas compleet als ik me verloofde naast me heb staan, en dat ben jij. Er is geen ander voor mij en geen ander voor jou, om twaalf uur met oud en nieuw wil ik de gene zijn die jou als eerste een gelukkig nieuw jaar wenst, elke ochtend wil ik wakker worden naast jou en niet naast een ander, geef ons niet op."Zei hij. Terwijl ik me tranen probeerde tegen te houden trok hij me tegen zich aan. "Er is altijd een ons, ook al verbreek je nu alles er blijft een ons, want niemand past beter bij mij dan jij."Zei hij. Terwijl ik zijn warme armen om me heen voelde werd ik rustiger. "Misschien ben ik er gewoon nog niet aan toe, ik ben pas zeventien en op je zeventiende verloofd zijn en met een bekende voetballer gaan is misschien gewoon te veel, ik wil genieten en mezelf kunnen zijn, en ik heb het idee dat ik dat niet kan bij jou."Zei ik. Terwijl hij zachtjes door me haar wreef keek ik hem even aan. Zijn bruine ogen waren zo vertrouwd en dat waren de ogen waar ik voor viel. Terwijl hij zachtjes een kus op me mond drukte verscheen er een kleine glimlach op me gezicht."We kunnen niet uit elkaar gaan, de eerste kerst zonder jou was vreselijk en oud en nieuw wil ik met jou vieren."Zei hij. Terwijl ik hem aan keek wist ik precies weer waarom ik voor hem viel. Zijn lieve woorden, zijn leuke lach en zn uiterlijk. Hij is perfect en ik doe moeilijk. Terwijl ik de tranen van me wangen veegde gaf ik hem een zoen."Ik heb tijd nodig, wij hebben tijd nodig."Zei ik. Hij knikte zachtjes en liet me rustig los. Stiekem had ik gehoopt dat die me niet los liet. "Waar slaap je vannacht?"Vroeg ik voorzichtig terwijl ik hem recht aankeek. "Ik boek denk ik een hotel."Zei hij. "Dat is niet nodig, slaap vannacht bij mij.. Alsjeblieft?"Zei ik twijfelend. Ik keek hem aan en zag dat een glimlach zijn gezicht sierde."Weet je het zeker?"vroeg hij. "Ik wil tenminste mijn oud en nieuw samen met jou vieren, als vrienden of misschien wel als een stel."Zei ik glimlachend en gaf hem een zoen. Terwijl hij me hand vast pakte merkte die dat ik me verlovingsring niet meer om had. "Waar is je ring?" vroeg hij voorzichtig. "Thuis, in me bedlade."Zei ik. Ik wist dat die nu misschien teleurgesteld zou zijn. "Ik hoop dat je hem snel weer wilt dragen."Zei hij. "Ik denk het wel."Zei ik terwijl ik me aan hem vastklamde. Hij sloeg zijn arm me heen en zoende me. En alsof dat niet genoeg was begon het te regenen."En dat was onze eerste zoen in de regen."Zei ik lachend terwijl ik hem opnieuw zoende. En deze zoen kon ook weer van mijn lijstje af. Dit was perfect, terwijl hij me hand vastpakte liepen we naar huis. Ik wist het zeker, die verlovingsring komt terug om mijn vinger.