Proloog

Every story needs a beginning. This story begins at the first night of the summer in London to be precise the Darling household.


Het was de eerste avond van de zomer en kleine Maggie zat voor haar kamerraam. Haar oudere zus Wendy vertelde haar altijd sprookjes over pixies, magie, prinsen en prinsessen maar nu niet meer. Wendy vond net zoals iedereen in gezin Darling dat Maggie moest gaan opgroeien maar Maggie wilde dat absoluut niet. Ze keek uit het raam op zoek naar een vallende ster om te wensen dat ze nooit ouder hoeft te worden. Ineens uit het niets schoot er een lichtbal en een donker figuur haar kamer in. Verbaast staarde Maggie naar de lichtbal en hoe langer ze er naar staarde hoe meer ze zag. Uiteindelijk kon ze een klein lijfje ontdekken in het balletje van licht. Het was een heel klein vrouwtje met vleugels in een klein groen jurkje. “You’re a pixie”: fluisterde Maggie. De pixie negeerde haar en vloog achter het donkere figuur aan. Maggie bleef naar de pixie staren en sprong opgewonden op en neer. “Amazing a pixie a pixie in my room”: had ze geroepen. Zware voetstappen klonken op de trap maar Maggie bleef waar ze was. De pixie daarin tegen verstopte zich snel en Maggie bleef er in stilte naar kijken. Haar vader kwam binnen en gaf haar een preek over dat ze in bed moest liggen. Hij legde de onbeweeglijke Maggie in bed deed het raam dicht en verdween de kamer weer uit. Maggie klom haar bed weer uit opende het raam weer en liep naar de pixie die weer tevoorschijn was gekomen. “I am Maggie and you?”: vroeg ze de pixie. “Tinkerbell. Have you saw where the shadow hide?”: vroeg Tinkerbell haar. “There”: fluisterde Maggie en op dat moment kwam er nog iets de kamer binnen vliegen. Nou ja iets eigenlijk iemand een jongen van Maggie leeftijd om precies te zijn. Maggie begreep meteen dat het zijn schaduw was en dat die terug moest dus rende ze haar kamer uit. “John, Michael wake up, wake up. I need your help”: maakt ze haar broers wakker. “Maggie go back to sleep”: mompelde John. “What’s wrong Maggie had a nightmare”: mopperde Michael. “Come help me now”: zuchtte Maggie en liep door naar Wendy’s kamer. “Wendy wake up. I need your help”: zei Maggie weer. “I am comming”: mompelde Wendy en stond op. Snel pakte Maggie, Wendy’s naai set en met zijn vieren liepen ze terug naar Maggie’s kamer. “Boy, hey flying boy”: probeerde Maggie zijn aandacht te trekken maar dat mislukte. Maggie keek snel haar kamer rond en vond een vingerhoedje die ze oppakte en naar zijn hoofd gooide. “Auw what was that”: zei de jongen. “I call it a kiss but normally they are soft”: zei Maggie. “Boy can we help you?”: vroeg Wendy. “Yes girl figure my shadow is lose I need it stuck on my feet again”: legde hij uit. “Boy I am Maggie this is my sister Wendy and my brothers Michael and John”: stelde Maggie iedereen voor. “I am Peter, Peter pan”: zei de jongen. “Wendy can sew it back on”: stelde Maggie voor. “Great idea”: riep Peter pakte zijn schaduw vast en ging voor Wendy zitten. De verbaasde Wendy naaide Peters schaduw weer aan. “Peter where are you from because your clothes are really odd?”: vroeg John. “I am from Never Neverland the place without parents and growing up”: zei Peter en vanaf dat moment was Maggie verkocht. “Can we come with you Peter?”: vroeg Maggie vol verwondering. “Tink give them some pixie dust”: zei Peter. Tinkerbell besprenkelde alle vier de kinderen met pixie dust en Maggie en Michael stegen op. “You have to think happy thoughts otherwise it won’t work”: zei Peter en pakte Maggie’s hand vast. Nu stegen ook John en Wendy op. Maggie pakte Michael vast Michael John en John Wendy zo vlogen ze het raam uit naar Never Neverland. “Where is Neverland Peter?”: vroeg Maggie tijdens het vliegen. “The second star on the right”: antwoorde Peter en vloog recht op de goede ster af.

In Never Neverland hadden ze een geweldige tijd maar na een week wilde Wendy terug. Maggie niet ze was gaan houden van de plek en misschien ook een beetje van Peter. “We have to go home Maggie what about mom and dad”: had Wendy gezegd waarop Maggie had geantwoord: ”I don’t need them they want me to grow up”. Wendy had er alles aan gedaan om Maggie te overtuigen maar niks hielp dus deed ze iets iets heel gemeens. Ze sloeg Maggie buiten bewustzijn en vloog samen met John en Michael terug naar huis Peter en the lost boy’s achterlatend. Maggie werd pas wakker toen ze in haar eigen bed lag met huilende ouders van blijdschap om haar heen. Zodra Maggie Wendy zag stond ze woest op en schreeuwde elk lelijk woord dat ze kende naar Wendy’s hoofd. Er ontstond een donker gat in Maggie’s hart en niks kon haar nog opvrolijken. Twee jaar lang had Maggie dag en nacht haar raam open in de hoop dat Peter terug zou komen maar hij kwam niet. Maggie die werd een wandelende donkere wolk die eeuwig verkouden was. Haar ouders smeekte haar het raam dicht te doen maar ze weigerde. Na twee jaar waren haar ouders het zat en verhuisde ze naar Australië. In Australië stopt ze Maggie in een gesticht om over haar fantasieën van Neverland te komen. Het had een jaar geduurd en heel veel illegale schoktherapie. Maar Maggie bleef depressief ondanks dat ze Neverland was vergeten. Ze groeide met veel tegenzin op en bestede elke wens die ze kreeg aan niet ouder worden maar niks leek te helpen tot vandaag. De dag van haar 17de verjaardag gaat alles in haar leven veranderen en waarschijnlijk elke wens vervullen als ze zich Neverland maar weer kan herinneren. Vandaag wordt alles beter voor kleine Maggie Darling.