Chapter #1.

Riley ONEILL
De 16-jarige Riley Oneill is een doorsnee meisje, doorsnee punten, doorsnee uiterlijk. Het enige waar ze zich mee onderscheidt van de massa, is haar danstalent. Elke dag oefent ze in haar kamer die extra groot is zodat ze genoeg plaats heeft om haar helemaal te geven op de muziek. Ze heeft nu niet bepaald veel goede ervaringen aan de liefde overgehouden, maar lijkt nu toch het geluk gevonden te hebben bij Jake. Will it last?
Riley’s moeder is in tegenstelling tot Riley niet bepaald doorsnee, ze raakte zwanger op haar 17de van een jongen die niet wist hoe snel hij weg moest rennen toen hij het nieuws vernam. Ondanks de slechte reacties besloot ze toch haar kindje te houden en daar heeft ze tot op de dag van vandaag geen enkele dag spijt van gehad.

# Riley

’Byee!’ Ik wuif nog eens naar mijn vriendinnen en loop dan het schoolplein af. Zomervakantie! Ik ben vrij. Stiekem kijk ik even rond en dan maak ik een klein vreugdesprongetje. ’Blij dat school uit is juffrouw Oneill?’ Damn. Ik trek mijn schouders in en draai me, met een pijnlijke lach op mijn gezicht, om. ’Aargh Jake!’ Ik geef de jongen een duw en lachend lopen we verder. ’Dus wat staat er op jouw planning deze zomer?’ vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. ’Rondhangen.’ ‘Woow heftig.’ ‘Jij dan?’ Ik spring van een drempel af en loop naar de fietsenstalling. ’Ik ga op surfkamp’ verkondigt hij trots. ’Cool’ Ik ontgrendel mijn fiets, smijt mijn tas onder de snelbinder en kijk hem grijnzend aan. ’Zie maar dat je heel thuis komt dan.’ ‘Hé ik kan dus wel heel goed surfen mocht je het willen weten’ antwoordt Jake zelfverzekerd. ’Mocht je willen’ grijns ik. Hij kijkt me verontwaardigt aan. Hé ik meende het niet zo, eigenlijk zei ik: ik ga je missen.’ Een lach verschijnt op zijn gezicht en ik kan er niets aan doen, maar hij ziet er zo onoprecht uit. Nee, niet aandenken, niet alle jongens zijn zo. ’Ik ga ja ook missen, maar ik moet nu door’ Hij drukt snel een kus op mijn lippen en voor ik het weet is hij weg.

’Mam? Maaaam?’ Ik draai even rond om vast te stellen dat ik alleen thuis ben. In de koelkast vind ik nog een stuk chocolade cake en een karton melk. Ik zet alles op het aanrecht en hijs me op een kruk. Terwijl ik door de post blader giet ik me een glas melk uit en ik prop mijn mond vol met heerlijke zachte chocolade cake. Rekeningen, uitnodiging voor een schoolreünie: aangezien ik nog op school zit, zal die wel voor mama bestemd zijn. Hmm. Ik draai een sierlijke envelop rond in mijn handen ‘Intense’ staat erop. Zou het? Mijn vingers schieten over de envelop die ik in geen tijd kapot gescheurd heb. Er komt een officieel uitziend papier uit, dat ik aandachtig bestudeer.

Beste Riley,

Eerst willen we je graag vertellen dat we genoten hebben van je dansoptreden en meteen vol lof waren. Maar tot onze grootste spijt, was er geen plaats meer vrij wegens beperkte plaatsen. Nu is er echter toch een plaats vrijgekomen en zijn we verheugd je te mogen verwelkomen op ons zomerprogramma. Het kamp begint over 10 dagen en we hopen je ondanks de late waarschuwing toch te zien. Voor meer informatie: zie bijlage.

Met vriendelijke groet,
Simone Lucas
Intense.

’Schat ben je thuis?’ de bekende stem van mijn moeder klinkt door de hal, maar het enige dat ik kan doen is naar de brief staren. ’Aarde aan Riley?’ Ze hijst zich op een kruk langs me en begint van mijn cake te eten. ’Oké zeg nu wat er scheelt, normaal kan ik niet eens dichter dan 2 meter bij een stuk chocolade cake komen.’ Ze port me in mijn zij en ik overhandig haar de uitnodiging.
’Ooh dat is geweldig!’ Ze slaat haar armen om me heen en kijkt me stralend aan. ’Ik ben trots op je, dat is niet het eerste het beste danskamp.’ ‘Het is het beste van het land’ mompel ik. Mijn moeder knikt enthousiast en leest de brief nog eens over. ’In shock?’ Ze kijkt me grijnzend aan en ik knik. ’Dek jij de tafel? Dan maak ik alvast het eten.’ Ik schuif van de kruk af en nadat ik de tafel heb gedekt voor ons twee, ga ik nog even naar mijn kamer om wat op de laptop te surfen.
‘Intense zomer-dansprogramma’ typ ik in op google. Meteen verschijnen meerdere links en ik klik de eerste aan. De officiële site komt in beeld. Overal staan foto’s van de luxueuze hutten, het meer en zelfs van het zwembad.
’Schat kom je eten?’ hoor ik mijn moeders stem onderaan de trap roepen. ’Ik kom!’ roep ik terug. Ik klik de webpagina weg en sluit mijn laptop af. Dan loop ik naar beneden waar de heerlijke geur van spaghetti mijn neusgaten binnendringt.