Liar!!

Eden POV.

Ik ren weer zo hard ik kan ergens heen maar gelijkertijd ook nergens. Ik wil weg. Weg uit mijn leven ik wil naar papa, naar Lilly naar degene die tenminste wel van me houden als ze dat tenminste nog doen. Ik dacht dat Jasper er voor me zou zijn maar tuurlijk niet hoe had ik ooit zo dom kunnen zijn wie wil er nou voor mij zijn. Echt ongelooflijk voor heel even had Jasper me zover dat ik dacht dat ik niet nutteloos was natuurlijk ben ik dat wel. Ik ben alleen maar een last voor iedereen, een ongelukje, een maar op 1 manier oplosbaar probleem. Mijn pas versneld zich nog meer nu met een doel: de plek waar ik het aan Jasper heb verteld het soort van ravijn. Daar is een stuk waar geen water is daar kan ik...... het heeft allemaal toch geen zin, meer mijn leven niet, eigenlijk helemaal niks. Na een tijd rennen wat uren leek en waarschijnlijk maar 1 hooguit 2 uur is geweest hoor ik het water stromen. Al snel zie ik de o zo bekende bosjes en duw ze opzij. Daar ligt het. Datgene wat er voor gaat zorgen dat ik weg kan. Ik loop naar de rand zoekend naar de plek zonder water zoekend naar de plek waar ik al vaker had gestaan maar het nog nooit echt durven doen. Nog nooit echt durven springen maar nu ga ik het echt doen. Nu weet ik het zeker. Ik sta voor de plek ik zie nu heel mijn leen voorbij flitsen maar eigenlijk wel heel veel dingen met Jasper de enige die me een leugen kon laten geloven. De leugen dat ik waarde had. Ik zet een stap dichter naar de rand. Ik neem een diepe hap lucht.

Edward POV.

Meteen nadat ik het boek heb dichtgeslagen krijg ik een heel naar gevoel. Ik moet ergens heen. Ik moet NU ergens zijn. Ik spring het raam uit en begin te rennen. Mijn hoofd weet niet waarheen maar mijn benen weten de weg. Ik ren zo hard ik kan dan kom ik aan bij een soort ravijn. De plek komt me vaag bekent voor. Waar ken ik dit van? Ohja Jasper heeft aan niets anders kunnen denken ik werd er gek van. Maar wat doe ik hier? Meteen zie ik het daar staat Eden aan de rand van het ravijn. 'niet doen!' ik schreeuw het haast. Ze had me waarschijnlijk al opgemerkt want ze leek het niet echt te boeien. 'waarom zou ik? Er is toch niemand die er ook maar een donder om geeft.' haar stem klinkt bang en leeg. 'jawel die is er wel.' nu keek ze heel even om haar ogen waren precies zoals haar stem bang en leeg. 'leugenaar!' dan doet ze het ze laat zich vallen. Mij aankijkend zie ik haar achter de rand verdwijnen.